MEAN (Short Story )

MEAN

2008.........

ဒီေန႔အထက္တန္းပထမႏွစ္ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ေန႔
ကြၽန္ေတာ္အတြက္ကေတာ့ထူးျခားမႈမ႐ွိပါဘူး...

ဒီေက်ာင္းမွာပဲအလယ္တန္းတတ္ခဲ့တာမို႔ အတန္းသစ္ကိုထူးထူးျခားျခား
စိတ္လႈပ္႐ွားျခင္းမ်ဳိးလည္းမ႐ွိဘူး....

ဒီသူငယ္ခ်င္း ဒီအတန္းထဲကလူေတြနဲ႔ပဲ
ျပန္ေတြ႔ရမွာမို႔သူငယ္ခ်င္းကိစၥနဲ႔ပက္သက္ၿပီး
စိတ္လည္းမပူပါဘူး...

"ဟန္းဘို႔ခ္အထက္တန္းေက်ာင္း"

ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာရပ္ရင္းေတြးမိတဲ့အေတြးက အိမ္ျပန္အိပ္ရင္ေကာင္းမလားဆိုရင္ကြၽန္ေတာ္လြန္သြားမလားဟင္....

ေက်ာင္းထဲဝင္ရမလား အိမ္ျပန္အိပ္ရမလား
ေတြေဝေနတုန္း......

"Jong Inn ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ
မင္းကမက္တပ္ရပ္ပါအိပ္တတ္ေနၿပီလား"

ကြၽန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းchenရဲ႕က်ယ္ေလာင္တဲ့ႏႈတ္ဆက္သံေၾကာင့္အိပ္ခ်င္ေနတဲ့
စိတ္ပါေပ်ာက္သြားခဲ့သည္.....

"အာညီး.... ငါအိမ္ျပန္ရင္ေကာင္းမလားလို႔ "

"ဟမ္ မင္းကလည္းကြာ ေက်ာင္းထဲေတာင္ေရာက္မယ္မၾကံေသးဘူး
ျပန္မယ္ ဟုတ္လား "

"စာသင္ခန္းထဲေရာက္လည္းအိပ္မွာပဲကို
အခုတည္းကအိမ္ျပန္အိပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္
ေကာင္းမလားလို႔ပါကြာ... ဒါနဲ႔ ဟိုေကာင္ေရာ Minsoak "

ကြၽန္ေတာ္အေမးကိုၾကားေတာ့မွတခုခုကိုသတိရသြားတဲ့ပံုနဲ႔.....

"ဟာ ဒုကၡပဲ ငါသူ႔ကိုဝင္ႏႈိးဖို႔ေမ့ခဲ့တယ္
ငါသြားလိုက္ဦးမယ္ "

အူယားဖားယားနဲ႔ေျပးသြားေသာChen.....

~~RSေတြမ်ား႐ႈပ္ကို႐ႈပ္တယ္~~

စာသင္ခ်ိန္သံုးခ်ိန္ေတာင္ၿပီးသြားၿပီ....
ဘာေတြသင္လို႔သင္သြားမွန္းလည္း
မသိပါဘူးဗ်ာ....
စာေတြကပဲခက္တာလား
ကြၽန္ေတာ္IQေတြကအရမ္းျမင့္လြန္းေတာ့
ဒိစာေတြကပဲကြၽန္ေတာ္ဦးေႏွာက္ကိုလိုက္မမွီတာလားမသိေတာ့ပါဘူး...

....

ဘာလိုလိုနဲ႔ေက်ာင္းဖြင့္တာတစ္ပတ္ေတာင္႐ွိသြားၿပီ...ခုထိဘာသင္လို႔သင္ေနမွန္းမသိေသးသလိုဘယ္ဘာသာကိုဘယ္ဆရာမသင္လဲ
ေတာင္မသိေသးတဲ့ဘဝ...