Sadece beni anlayın. Hayatımın geri kalanını görmeyerek ve duymayarak da geçirebilirim. Tam 14 senedir bununla yaşıyorum. Nasıl yaşanabilir öğrendim. Hiç geçmeyecek bir hastalıkla başa çıkıyorum. Belki hiç iyileşmicem belki hiç aşık olamicam. Ama kimin umrunda? Ben hayla ayaktayım ve yılmadım. Yılmamda. Her gün annem beni gezmeye, hava aldırmaya çıkarıyor. Ama ben istemiyordum çünkü dışarı çıktığım zaman ne dünyanın güzelliklerini ne kuş cıvıltılarını veya çocuk seslerini duymadan görmeden çıkmanın ne anlamı vardı? Benim dünyam siyah ve hep öyleydi. Artık bıkmıştım. Sanki 14 senedir uyuyor ve uyanmayı bekliyor gibiyim. Kalbimin ritimlerini hissetmiyor ve hayatta değilim gibi. Her gün konuşmaya çalışıyorum. Ama kimse duymuyor, kimse takmıyordu. Zor olanda buydu kimse seni takmıyordu. Bir gün kendi ihtiyaçlarımı kendim görmeyi öğrenmeye çalışırken bir vazo kırmıştım. Ve o gün hayatımın en kötü ve acımasız günü olmuştu. Babam beni öldüresiye dövüyordu, yerden yere vurduğunu hissedebiliyordum çünkü canım o kadar yanıyordu ki.. Hemen odama götürüldüm. Bana bu evde deli muamelesi yapılıyordu sanki. Artık o sakin günler geride kalmıştı. Bundan sonra hergün zulüm görüyor ve acı çekiyordum. Babam beni hergün dövmek için neden arıyordu bense kaçmak için bir delik. Artık duygularım anestezi altındaydı. Hiçbirşey hissetmiyordum. Artık ne yapmalıydım? Devam mı? yoksa yılmak mı? ...
