portrait •vhope•

prologue

Birkaç yıl önce başlayıp okunmadığı için kaldırdığım bir kurgu. Eski kurgularımı gözden geçirirken hoşuma gitti ve okunma sayısını siktir et diyerek yayımlamaya karar verdim. Temmuzda yazmaya devam edeceğim. 

Keyifli okumalar,,

"Evet, küçük Van Gogh'lar. Gerçek birer resim çizmenizin zamanı geldi."

Resim öğretmeninin sınıfa karşı söylediği şey, Taehyung'un fazlasıyla heyecanlanmasına sebep olmuştu.

Portre çizmek istiyordu. Başından beri insan mimiklerini çizmeye büyük bir merakı vardı.

Çizdiği insanın her bir kusurunu resme geçirmek. Resim çizmeyi eğitim hayatına döktüğünden beri en büyük hayaliydi.

Öğretmeni Bay Kim'e ve onun görüşlerini fazlasıyla saygı duyuyordu. Ve Bay Kim ona zamanı gelmeden insan/portre çizmemesini söylemişti. Çok istemesine rağmen her konuda örnek aldığı öğretmeninin bu tavsiyesine uymuş, ne kadar ilgisini çekerse çeksin portre çizmemişti.

Sonunda zamanı gelmişti.

Gittiği Güzel Sanatlar üniversitesi, Kore'nin en iyilerindendi. Taehyung en üst kur resim sınıfındaydı. Sınıflarında 5 öğrencilerdi. Onlar üniversitenin tartışmasız en yeteneklileriydi.

Okul, öğrencilerinden hiçbir harcamayı sakınmazdı. Hele bu öğrenciler en üst kurdaysa elinden gelenin de fazlasını sunuyordu onlara.

"Dans bölümünün en üst kurundaki öğrencileri hepiniz biliyorsunuzdur."

Elbette biliyorlardı. Okulun tüm en üst kurları yalnızca beşer kişilikti. Tüm okul, en üst kurları tanırdı. Ama dans bölümünün en üst kuru farklıydı. Onların okulun en havalı ve gıptayla bakılan öğrencileri olması herkes tarafından kabul edilen bir gerçekti.

Bay Kim, şimdiye kadar hep çizecekleri şey ne ise onun ayağına götürmüştü öğrencilerini.

Deniz ise; tuvalleriyle sahil kenarına, uçurum ise bizzat tuvalleriyle uçurumun ucuna giderlerdi. Devasa bir resim sınıfları vardı ama hiç orada kalmamışlardı. O sınıf onlar için sabah toplanma yeri gibiydi.

Şimdiyse, sanatları ayaklarına gelmişti.

"Bugün, onları çizeceksiniz."

Taehyung'un kalbi yerini şaşırıp kulaklarında atmaya başlamıştı. Okulun başından beri izlediği, bazen göz göze geldiği ama asla iletişime geçmediği çocuk o sınıftaydı.

"Sizlere güveniyorum. Aranızda kimin kimi çizeceğini seçersiniz."

Ve şimdi ezbere bildiği yüz ilk portresi olarak parmaklarının ucunda can bulacaktı.