Karanligin icinde kaybolmak

Artık yüzlesmeli miyim

Eve gelmisti cok yorulmustu kolunu kaldiracak hali yoktu hemen uyuyakalmisti ruyalarinda bile rahat degildi dertleri sıkıntılari pesini birakmaz olmustu o sadece mutlu olmak istiyordu sadece mutlu olmak ama yapabilecek hicbiseyi yoktu gun gectikce umutlarini yitiriyordu keske o yasli beyefendiyle konussaydim diye dusundu biran ama o kadar cesaretli miydi bu zamana kadar kendi cercevesinden bakmisti dunyaya kendi dertleri onu yeterince bogmustu birden dunyaya acilmak ona agir gelebilirdi ama bilmiyordu tek bildigi bisey bilmedigiydi okuldan nefret ederdi yine bigun okul sabahiydi uzerini giyinip cikmisti evden okula sahil yolundan giderdi sahil onun icin ozeldi yine tutamamisti kendini ona kulakligiyla beraber ona huzur veren tek seydi yine oturmustu bi banka dalmisti uzaklara kulaginda calan ask sarkisi o manzara ucsuz bucaksiz hayaller en huzurlu oldugu anlardan biriydi yine o ufak citirtiyi duymustu yoksa o yasli amca miydi evet oydu ne yapmaliydi artik yuzlesmeli miydi bu sefer yasli adam hicbisey konusmadi tam cesaretini toplamisti ve yasli adama seslenmistiki okuldan arkadasi olan efsun ona seslenmisti butun cesareti yikilmisti okula mi gitmeliydi orda kalip adamla mi konusmaliydi niye boyleydi niye hep biseyleri duzeltmek icin ugrastiginda neden hep ters gitmek zorundaydi neden bi kerede olsa sans ondan yana degildi neden normal degildi artik bıkmisti tukenmis gibiydi sanki biri icerden butun hayat enerjisini emiyordu ama o masumdu gercekten ve isteyerek kimseye kotuluk yapmamisti ama kotu sans hep onunla birlikteydi olaylar hep onu bulurdu ama o napmistiki boyle bi kadere mahkumdu