Clicked. Recorded. Stopped.
Sang nasave ko na ang video timing man ang pagtulok niya sakun. It was a sudden glance, but my hands were quicker, natago ko na ang camera sa likod ko.
"Chip!" Tawag niya sa akon. I paid attention to her. She slowly runs towards me.
"Natapos mo na gali ang establishing shot sang school ? Ang top view bala. Dapat indi na ni ma-delay. Next week na bi ang event." Hambal niya.
Nagsmile lang ko. Nagsmile man sa balik sa akon...like she was mocking me. Kabalo sa nga waay ko pa natapos. But then she was not annoyed.Gin tap niya lang abaga ko kag namangkot nalang siya if makashoot kami karon sa hapon.
"Sure ah." I replied and we separated ways.
Gintulok ko lang siya samtang gapapalayo sa akon and then I remembered that the camera was in my hands. Gindasig ko nga kwaan siya video because she's walking much further away from me. Gin zoom ko ang lens timing man amo pag pundo niya kag nagbalikid sa akon. Medyo nakibot ko. Diutayan ko nalang nabuy-an ang camera. May ihambal siya siguro kay gabuka na bibig niya pero nag smile nalang siya the she continued to walk while shaking her head.
I was taken aback from that moment. Galing-ling ko dyapon sa camera. It was still recording. My exact same posture was as is when she caught me. Well I never expected nga mabalikid pa siya.
As she slowly getting blurry, may nag abot nga lalaki kag gin akbayan siya. They walked together until nga waay na sila sa panan-awan ko. That's when I stopped recording and hold the camera down. Nag ginhawa nalang ko sang dalom.
"Klai, I regretted it too much" I said in my mind.
Nagpungko nalang ko sa may bakante nga bench kung sa diin kami kagina nag shoot.Gin panglantaw ko isa-isa ang gin pangwa ko nga shots.. nagstop lang ko sang ara na ko sa iya nga video. I've replayed it many times while pondering nga if tani mabalik ko pa ang oras nga pwede ko pa makapyutan ang kamot niya...
Abi ko man sa kaugalingon ko.. the moment nga nagbuya ko sa amon nga duha..malimtan ko lang lang na siya pero indi gali..kay siya man diyapon ang ginapangita ka mata ko...kay may nabatyagan man ko dyapon para sa iya..
Natandaan ko pa ang una ko nga pagkakita sa iya. Indi to siya ang tipo nga special or unique pero klaro pa sa panumduman ko kung ano ang natabo. Second week sang klase, nalate ko to mo.. manug sulod na ko tani sa entrance sang gin bunguan niya ko. Nag appeal siya sa guard nga indi sa pag tagaan "Late slip" pero waay siya gin sugtan.
Naham-ot ko to sa ichura niya.. waay pa na siya mayo kapanghusay.. bukas pa ang iya bag.. ang ribbon niya waay pana kay-o. Halata gid nga gamadali siya pa school. Ginbaton niya na lang ang slip. Daw mahibi na to sa gani kaso naglakat nalang siya.
But despite all of those I still find her pretty. Maybe she perfectly depicts a student who struggles to be on time. Nakarelate ko guro sa iya kay permi man ko nga daan late.
Siguro amo to ang start. The fact that I have a memory of her, kung makita ko sa permi ko to madumduman.
If I could really go back in time and relive the moment.. I would have pull her hands and run away instantly para indi kami matagaan Late slip. Maybe nainstill na ko dayon sa memorya niya. And maybe waay siya ginkigan ni mama niya kay naka line of 7 siya sa first period niya nga class.
Pero kung papilion kung ano ang gusto ko suliton.....is ang time after sang break up namon. Tani ginbalikan ko sa liwat.. tani ginpursue ko siya sang timprano pa.. tani narealize ko dayon. Tani kami pa dyapon asta subung.
Kung pwede lang ma-replay ko liwat ang mga tinion...pero kabalo ko nga indi pwede. Kay waay remote kag function button ang kabuhi. Indi mo pwede ma fast forward para mabal-an ang future kag indi mo pwede marewind para mabag-o ang past. Just you in the present kag ara sa imo kamot ang desisyon on how to play your life.
Gin stop ko replay ang video. Gin off ko ang camera kag ginsulod ko sa bag. Nag ring ang bell kag naglakat ko sa amon classroom.
