Chapter1

6.9K 277 0
                                    

Өрөөнд түнэр харанхуй ноёложээ. Булангийн оронд нулимстайгаа хутгалдан өвдгөө тэврэн суух охин бол И Жүни. Хэдхэн миниутын өмнө аавтайгаа ширүүн маргаан хийсэн учир хэнийг ч оруулахгүй өөрийгөө өрөөн дотроо түгжсэн нь энэ байлаа.
15 миниутын өмнө
Жүни:Би гэртээ ирлээ
Аав:Яагаад ингэж их оройтоов?
Жүни:Багшид бие даалтаа үзүүлж нэмэлт даалгвараа авчаад ирлээ. Та нэгэнт намайг хүүхэдтэй цуг хийхийг зөвшөөрөөгүйгээс хойш ганцаараа бүгдийн хийхээс өөр аргаг-
Аав:(алгадах) ЧИ ХУДЛАА ЯРИЖ БАЙНА. БИ ЧАМД ХЭЛДЭГ ОДООНЫ ХҮҮХДҮҮД ЯМАР БОЛСОН ТАЛААР ҮРГЭЛЖ ХЭЛДЭГ. ГЭТЭЛ ЧИ ХҮНИЙ АЧ МЭДДЭГҮЙ АМЬТАН. БИ ЧАМАЙГ БУСДААС ХАМГААЛЖ БАЙНА. (ахин алгадах)
Жүни: Би юуг буруу хийсэн юм бэ би юуг буруу хийсэн болоод та намайг зодож байгаа юм бэ? Юу буруу хийсэн болоод би таниас болж өдий хүртэл нэг ч найзгүй байгаа юм бэ? БИ ЯАСАН БОЛООД? (уйлах)
Аав: ӨРӨӨНДӨӨ ОР НОВШ МИНЬ
Жүни: (Шатаар өгсөөд өрөө рүүгээ орох)
Одоо
Жүни залхаж байлаа. Тэр энэ бүгдээс  залхаж байлаа. Багаасаа аав нь нийгмээс тусгаарлаж ирсэн учир тэрэнд одоо хүртэл ганц ч найз байхгүй ангийн хүүхдүүд нь зожиг гээд ойртдоггүй ганцаардмал нэгэн болсон. Ээж нь  нялх байхад нь дүүг нь аваад ааваас нь салсан. Одоо тэр зүгээр л цонхны цаана гялалзах од руу ширтээд "Намайг авраач" гэж залбирч уйлахаас өөр юу ч хийж чадахгүй.

✨Playboy 💫🔥 Жон ЖонгүгWhere stories live. Discover now