Herkesten Uzakta Bir Yerde

Hüzün

Bir kış gecesi idi. Masmavi gökyüzü yine çok yalnız ve hüzünlüydü, o da bazı zaman tıpkı benim gibi göz yaşlarına hakim olamıyordu. Sessizce ağlamayı da beceremiyor şimşekler çakiyordu. Yalnız değildi bel ki de yildizlar vardı her gece parıldayan ama yalnizliği kabullenmiştı bir kere. Penceremin camına çarpan gözyaslari birden bire hizlanmaya başlamıştı gittikçe daha da hüzünlenmeye mi başlıyordu? Penceremi yavaşça açtım ve o hüznü, yalnizligi huzur veren o kokuyu ciğerlerime kadar çektim. Çok benziyoduk birbirimize bende sessiz ağlayamazdim ağlasam bile boğazimda düğümlenen gözyaşları aniden hickiriverirdi. Ağlamak her şeyin çözümü değil belki de o an içinde sadece ağlamak beni sakinleştirebiliyordu. Neden bilmiyorum ama her zaman ağlamazdim. Ağladığım zaman da gözyaşlarım hiç dinmez yastiğim ıpıslak olurdu. Bu da biriken sinirlerimin son demine kadar gelip patlaması gibi bir şey olmalıydı.

Nasıl olmuş arkadaşlar yeni başladım ilk defa böyle bir şey yaziyorum bu yüzden yorumlariniz benim için çok önemli yorumlarinizi bekliyorum :)