Yaşamak Güzel Şey

Rötar

Uçağın rötar yaptığını bildiren ses hala kulaklarımda yankılanıyordu. İnsanların bu rötarı nasıl karşıladığını merak ettim ve çevreme göz gezdirdim. Kimileri hiç umursamamış gibiydi kimileri ailesiyle veya sevdikleriyle biraz daha vakit geçirebileceği için mutlu görünüyordu kimileri ise sürekli saate bakıyor oraya buraya telefon ediyorlardı. Bunlar hep bir yerlere yetişmesi gereken insanlardı. Ben mi ? Ben bu kategorilerin hiçbirine girmiyordum. Yanımda beni uğurlayan kimse yoktu. Yetişmem gereken bir yerler de. Havaalanının ortasında elimde bavulumla tek başıma bekliyordum. Ve artık bir an önce bu şehirden ve anılarımdan kurtulmak istiyordum.

Uçağın kalkmasına daha çok var gibi görünüyordu. Düşünceler anılar yine beni boğmaya başlamıştı. Kafamın içinde bir sürü ses yankılanıyordu. Tam o sırada gözüme bir kafe ilişti. Şirin şık mütevazi bir yere benziyordu. Bu bekleme sırasında gidip orada biraz oturabilirim diye düşündüm. Hem böylece kafamdaki seslerden de uzaklaşmış olacaktım. Sıcacık bir kahveye de hayır demezdim doğrusu. Ağır adımlarla kafeye doğru yürümeye başladım. Dışarıda boş bir masa bulup oturdum. Buradan uçakların iniş kalkış saatlerini gösteren tabela da görünüyordu. Az sonra garson kıyafeti giymiş şirin bir kız masama yöneldi. Görünüşünden üniversitede okuduğunu anladım. Gençlerin hem okuyup hem de para kazanabilme özelliklerine hayrandım. Tam da görünüşünden beklenen şirin bir sesle :

- Ne alırsınız bayım ?

- Bir kahve bir de atıştırmalık bir şeyler alayım.

Midemin kazınmaya başladığını fark etmiştim.

- Tabi . Ama mahsuru yoksa sizi biraz bekletebilirim. Bugün biraz yoğunuz da .

İçeriye baktım. Gerçekten de otururken bu kadar kalabalık olduğunu fark etmemiştim. İnsanlar gülüyor eğleniyor bir yandan da bir şeyler yiyip içiyorlardı.

- Önemli değil. Bolca vaktim var zaten.

Nasılsa bugün beklemeye alışmıştım. Kız yine o şirin ifadesiyle gülümsedi ve elinde siparişlerin yazılı olduğu kağıtla içeri döndü. Beni yine anılarımla baş başa bırakmıştı.