Sweaterpaws (bxb)

1

Een rilling liep over mijn rug en ik begroef me iets dieper in mijn jas. Ik was nooit echt een koukleum geweest, maar zelfs mijn adem kwam in wolkjes mijn neusgaten uit.

Mijn ogen volgde het spoor toen ik de spoorbomen het vreselijke geluid hoorde maken dat diende als waarschuwing dat de trein eraan kwam. 

Toen de trein eindelijk stil stond liep ik snel, met mijn nek verborgen in mijn jas, naar de dichtstbijzijnde deur toe.  Ongeduldig hipte ik van mijn ene voet op de andere, wachtend tot iedereen er uit was en de mensen voor mij in de trein waren gestapt. 

Een heerlijke vlaag warmte kwam mij tegemoet toen ik eindelijk instapte. Opgelucht zuchtte ik en zocht een plekje op. Mijn hand gleed zachtjes over elke stoel waar ik langs liep en toen ik een goed plekje had gevonden, deed ik mijn jas uit en nam plaats.

Ik had inmiddels al zolang met de trein gereisd, dat ik de hele route uit mijn hoofd wist. De snelheid van de trein nam nu al weer af en ik vond het om die reden ook zwaar onzin dat in dit kleine dorpje een treinstation was. Je kon namelijk vanaf dit dorpje op de fiets naar mijn eigen stad.

Verveeld keek ik naar buiten. Iemand bij het vorige station was ingestapt, zag ik nu al weer de trein verlaten. Ik rolde met mijn ogen, maar toch kwam er even een glimlach op mijn gezicht. Dat was ook wel het toppunt van luiheid. 

Mijn ogen bleven haken op een jongen die buiten stond. Hij had een rugzak om en droeg een beanie, waar zijn oorlellen nog net onderdoor kwamen en oordopjes onder verdwenen. Zijn wangen waren rood door de kou. Ik volgde de jongen met mijn ogen totdat hij de deur in verdween.

Gelijk vloog mijn blik, zonder dat ik het zelf doorhad, naar de deur van het gangpad. Stiekem hopend dat hij in deze wagon zou gaan zitten.

Een vrij dikke man kwam aangezet, maar mijn ogen vielen op het, met de man vergeleken, kleine geval wat er achter liep. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht toen de onbekende jongen schuin tegenover mij plaats nam.

Nu hij dichterbij was kon ik hem veel makkelijker bekijken. Zijn donkerblonde haar had lichte krullen en zat erg in de war nu hij de beanie af had gedaan.

De jongen draaide zich om en graaide in zijn tas, waar hij vervolgens een boek uithaalde. Het viel me op dat zijn vingers nog net onder de mouwen van zijn sweater uitkwamen. Het zag er schattig uit.

De ogen van de jongen gingen heen en weer over de regels die op het papieren boek stonden. Ikzelf las nooit fictionele boeken. Het stond me nooit zo aan, omdat in de werkelijkheid toch nooit zoiets zou gaan gebeuren.

Hij had dunne lippen en een kin die niet echt opviel. Zijn kaaklijn was niet zo scherp als die van mij, maar wel mooi.

Terwijl de jongen een bladzijde omsloeg keek hij even omhoog, zonder zijn hoofd te bewegen, recht naar mij toe. Ik zette mijn meest gemeende glimlach op.

Zodra hij doorhad dat ik hem aanstaarde, wende hij zijn blik af en zijn natuurlijk gekleurde lichtroze wangen werden langzaam rood.

Ik grinnekte even. Ik kon er niks aan doen dat ik iedereen liet blozen. Met de meiden kwam het meestal door mijn charmes of door de seksuele opmerkingen die vaak uit mijn mond vloepte.

Bij de jongens was de reden over het algemeen dat ze zich geïntimideerd voelden. Bijvoorbeeld door dat ik gespierder, knapper, populairder of zoals net het geval was, ze te lang aankijken.

Ik was vrij populair op school. Ik had veel vrienden, die stuk voor stuk ook allemaal populair waren. Natuurlijk waren we niet het stereotype populair zoals je dat altijd in films ziet. Maar doordat mijn ouders vrij rijk waren en vaak weg, organiseerde ik vaak feestjes. Dat ik captain was van het voetbal team, hielp ook mee.

En om deze redenen gooiden meiden zich, om even overdrijven te zeggen, vaak op me. Daarom had ik ook vaak scharrels.

Aan vaste relaties deed ik niet echt. Het was me veels te veel gedoe en te klef. Een paar keer ben ik in een relatie geweest, maar die duurden ook niet lang. Ik werd snel moe van de meisjes waar ik een relatie mee had en was al gauw toe aan iets nieuws. Weetjewel, mijn horizon een beetje breed houden.

Zuchtend keek ik weg van de jongen en richte mijn ogen op mijn mobiel. "Zou hij ook een mobiel hebben?" De gedachte schoot door mijn hoofd. Een bespottend geluidje verliet mijn mond. Natuurlijk heeft hij een mobiel, jij oen. Dacht ik in mijzelf.

Ik opende de groepschat van mijn vriendengroep.

--

6 ongelezen berichten

Ruben: zullen we vanaaf weer gaan?

Pepijn: haha moet je weer zo nodig wat fixen? Ik doe mee

Tim: ja man gaan we doen!

Tim: Gideon komt ook, de idioot ze'n phone is weer eens kapot.

Julian: lol hoe krijgt ie dat voor mekaar?

Tim: legt ie vanavond wel uit

--

Ik wist dat Ruben de club bedoelde waar we een paar dagen geleden heen waren geweest. Na veel drankjes en veel gezoend te hebben met de ladies, waren we bij hem thuis gecrasht. We hadden het erg leuk gehad. Maar om eerlijk te zijn had ik daar geen zin vandaag en dat liet ik ze ook weten.

Tussen de woorden door keek ik telkens even naar de jongen tegenover mij. En telkens weer verscheen er een kleine glimlach op mijn gezicht. Zal ik hem aanspreken? Mijn hart begon sneller te kloppen bij de gedachte, maar ik had er geen behoefte bij.

De piepende wielen van de trein drongen mijn oren binnen en door de speakers werd de naam van het station waar ik uit moet stappen omgeroepen.

Ik bleef nog even zitten. Pas toen de trein bijna tot stilstand kwam, stond ik op. Terwijl ik weg liep voelde ik de ogen van de jongen in mijn rug prikken. Een kleine grijns ontstond rond mijn lippen.

--

HOWDY

dat was het eerste hoofdstuk dan. Precies 1000 woorden, das wel knap toch? Al zeg ik het zelf...

I'm lonely en ik heb geen idee hoeveel reads dit gaat krijgen. Hoogstwaarschijnlijk 2 ofzow lol, but whatevs.

Wat denken jullie van de hoofdpersoon? Ik heb de naam van beide jongens nog niet in het verhaal verteld dusss. En wat van de manier hoe hij met "relaties" omgaat? Zullen de 2 elkaar nog vaker zien?

OI OII