Broken

3) 2012- The fight which ruined our friendship

8 juli

Romy

Schreeuwend staat Brady met een rood hoofd van woede tegenover me. 'Hoe durf jij te beweren dat ik lieg?' Hij kijkt me beschuldigend aan. 'Ik heb jouw horloge niet gestolen!' Mijn stem slaat over, maar niet omdat ik lieg. Het doet me pijn om te zien dat Brady en de anderen me niet vertrouwen. Cathy, Brady's vriendin, staat achter hem tegen de tafel geleund. Naast haar staan Joey, Leon en Dylan. Brady en ik staan midden in de kamer, Brady met zijn rug naar de jongens en Cathy toe.

'Waarom zou ik zoiets doen?' Ik kijk Joey aan. Van de vier jongens heb ik toch altijd het meest met hem gehad. Hij kijkt meteen weg. 'Wat, geloof jij mij nu ook al niet? Dit doet pijn, jongens, heel erg pijn. Betekenden de afgelopen 13 jaar helemaal niets voor jullie?' Er komt geen antwoord. 'Goed om te weten dat ik helemaal niets voor jullie beteken.' 'Natuurlijk beteken je heel veel voor ons!', komt er van alle kanten. 'Waarom geloof je me dan niet?'

Joey kijkt me met een gebroken blik aan. 'Ik wil je wel geloven, maar dan moet ik wel een reden hebben waarom ik je geloof. Op dit moment weet ik het niet zo goed meer. Bewijs dat jij dat horloge niet gepakt hebt en ik sta volledig aan jouw kant.' 'Vanmiddag lag hij nog op mijn bed. Vijf minuten geleden niet meer. Jij bent tien minuten geleden nog naar het toilet gegaan. En dat f*cking toilet is naast mijn f*cking kamer! Is dat reden genoeg om je te verdenken of niet?!' Brady wordt steeds bozer.

Er schiet me weer iets te binnen. 'Toen ik het toilet in liep, kwam Cathy jouw kamer uitgelopen, Dylan, en ze zag mij en duwde nog snel iets in haar zak.' Cathy wordt rood. 'Brady gaat straks met mij mee naar mijn huis en ik had geen eh... dinges meer.' Niet begrijpend kijk ik haar aan. Ze graait in haar broekzak en houdt iets omhoog. Het is een kleine, vierkante, plastic verpakking met een rondje zichtbaar. 'Oh...' Ik hoor gegrinnik van de jongens komen. Ik rol met mijn ogen. Jongens zijn en blijven kleuters...

'Ik denk dat ze het heeft gepakt.' Cathy gaat met haar armen over elkaar naast Brady staan. 'Meid, wat jij allemaal denkt. Vorige week was je er nog heilig van overtuigd dat ik een spion was!' Kwaad kijkt ze me aan. 'Ja, dat die doos nou voor d'r raam gaat zitten met een gigantische verrekijker, daar kan ik niks aan doen. Het leek echt net of je naar binnen zat te kijken.' 'Het is een telescoop! Ik zat, 's avonds, naar sterren en planeten te kijken. Venus was heel goed te zien vorige week vanaf hier.' 'Ja sorry, maar wie gaat er nou naar sterren kijken, dat kwam echt niet bij me op.' 'Je weet verdomme dat ik astronomie ga studeren na de vakantie!! Lijkt het je dan niet een tikkeltje logischer dat ik als toekomstig astronoom naar sterren kijk dan dat ik een spion ben?' 'En de volgende dag toen ze haar huis uitkwam deed ze meteen een zonnebril op. Hoe verdacht is dat?' 'Het is juli!!! Het was 35 graden! De zon scheen recht in mijn ogen.' De jongens, behalve Brady, die me nog steeds laaiend aankijkt, liggen in een deuk om onze discussie. Ja man, wat denkt zij, ik, een spion?? Tuurlijk. Als ik een spion ben heeft zij een IQ van boven de 80 en dan noemt ze mij een doos.

Joey valt ons in de rede. 'Romy? Bewijs graag.' 'Oh ja, sorry.' Met mijn handen ga ik naar de zakken van mijn skinny jeans. 'Ik haal mijn zakken wel leeg, dan zal je wel eens zien wie er hier gelijk heeft.' Ik haal mijn iPhone, mijn oortjes en mijn huissleutels uit mijn broekzakken. 'Zie je?'

Brady gromt. 'Je jas.' Ik loop naar de bank waar mijn leren jasje over de leuning hangt en rits de zakken van mijn jasje open. In de linker zitten wat verfrommelde bonnetjes. Mijn hand gaat naar de rechter waar ik iets voel wat er niet hoort te zitten. Kut. Hoe komt dit horloge hier, ik heb het echt niet gepakt.

Ik trek mijn hand terug uit mijn zak. Heel langzaam. Ook heb ik Brady's rode Ice Watch vast. 'Zei ik het niet?', zegt Cathy triomfantelijk, terwijl ze een arm om Brady's middel slaat. Ze kijkt me arrogant aan. Ze geniet hier gewoon van, de bitch.

'Het spijt me hoor Cathy, maar leg jij mij eens even uit waarom Romy dit horloge zou stelen', zegt Dylan. 'Kan jij je nog herinneren dat Connor vorige week tegen Brady zei dat hij zo graag ook zo'n horloge zou hebben?', bijt Cathy hem toe. 'En iedereen hier weet dat Romy sinds ze haar telefoon gekocht heeft en een aantal keer over haar beltegoed gegaan is geen rooie cent meer op zak heeft. Connor is volgende week jarig. Dus, Romy zag haar kans voor een gratis verjaardagscadeau voor haar vriendje.', concludeert ze. 'Mislukt, meid. Wat zal hij nu wel niet van je denken... Misschien maakt hij het wel uit, war zou dat erg voor je zijn...' Vol leedvermaak kijkt ze me aan. Hoe kan iemand dat mens aardig vinden?

Ik moet zeggen, het is een waterdicht verhaal wat ze bedacht heeft, beter dan het spionnenverhaal in ieder geval, maar jammer genoeg voor haar weer niet waar. 'Ik heb het niet gepakt! Ik zweer het!' Ik zie aan hun gezichten dat ze me niet geloven. 'Jij met je "ik zweer". Je hebt het helemaal verpest. Dat je vorige week mijn fiets in de kreukels gereden hebt kon ik je nog vergeven, maar dit? Dit is diefstal, Romy!' Brady trekt het horloge uit mijn handen. Vol ongeloof en met tranen in zijn ogen kijkt Joey me aan.

'Ons huis uit', zegt Leon. 'Ik hoef jou hier niet meer.' Nou, dat was dus 13 jaar vriendschap. Ik bespaar mezelf de nog vernederendere aanblik van het huis uitgeduwd te worden en loop zelf naar buiten. Tranen rollen over mijn wangen en ik loop snel naar de overkant van de straat waar ik woon. Zonder nog iets te zeggen smijten ze de deur achter me dicht.

"So much to tell you, but most of all, goodbye."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik hoop dat het een leuk hoofdstuk was...

Vote, comment, follow

xxx