Βρίσκομαι μεσα στο κλαμπ, άνθρωποι γύρω μου χορεύουν ,κουνάνε τα κορμιά τους. Ανθρωποι ψυχικα άρρωστοι που καλύπτουν την ασχημια τους με αυτους τους τρόπους.
Δεν μπορω να ξεχωρίσω τα πρόσωπα, όλα είναι ίδια, γιατι γελανε ολοι; δεν βλεπουν πως φορανε την ιδια μάσκα; τα ρούχα ,οι κινήσεις, οι συμπεριφορές. Μαζα ρομπότ
Βλέπω ένα αρσενικό και ένα θηλυκό να φιλιούνται πάνω στο μπαρ μεθυσμένοι.
Ανθρώποι που δεν σέβονται την ιερότητα των προσωπικών στιγμών, θυσιάζουν την ευτυχία στον βωμό της ακολασίας.
Κοιτάω προσεχτικά την κοπέλα, γνωστή φυσιογνωμία κατι μου θυμίζει.
Μα φυσικά, αυτή ειμαι εγω!
Πως γινετε αυτο;
Οχι, εγω διαβάζω ένα βιβλίο στην πιο απόμακρη μεριά αυτού του κλαμπ, εγω καθαριζω την σκονη απο τα τραπέζια στο πάνω μέρος του χώρου οσο περιμενω να τελειώσει η άσχημη μουσική. Όχι, εγω εγω φοραω ακουστικα ακομη και εάν οι επικίνδυνα εθιστικοι ήχοι καλύπτουν τις δικές μου μελωδίες , φοβαμαι πως θα με παρασύρουν, αλλά εχω κάνει το εμβόλιο.
Τότε τι κάνω εκει πανω; εγω ειχα υποσχεθεί στο μπλε μου χρώμα πως δεν θα ξανα ερθω σε τέτοια μέρη, όμως να μαι! Νιωθω μονη τωρα, ομως εχω ανθρώπους γυρω μου να λένε πως με αγαπάνε. Νιωθω χαμένη στο πλήθος, νιωθω εξω απο το σωμα μου.
(Μπλε)
Κλείνω τα μάτια μου και η μουσικη σβήνει, ερχετε παλι η ανάμνηση, θεε μου ΟΧΙ αυτη η ανάμνηση παλι, οχι, θα διαμελισει την καρδιά μου. Είναι αυτος, αυτός ο εναλλακτικός άνθρωπος, ο πιο αυθεντικός που ελάχιστοι μπορούν να διακρίνουν, αυτός και εγω. Καθόμαστε στο μέρος μας, στο παγκάκι μας. Νύχτα, τετοια σιωπή που ο ήχος των πουλιών ακουγετε πλεον ενοχλητικός. Τρίτο καλοκαίρι. Θα φύγει αύριο ομως εγω δεν το θέλω, νιωθω πως όταν θα φύγει θα αλλάξει κάτι, το ενιωθα αλλα δεν μπορούσα να το καταλάβω, τώρα όμως το βλέπω καθαρά.
Με κοιτάει με αυτά τα ματια που παίρνουν εκφραστική μορφή μονο οταν κοιτάνε τα δικά μου, θεε μου ,μου μιλαμε αυτα τα μάτια. Μου μιλάνε! Μου χαμογελάει και τα λακακια του εμφανίζονται, μυρίζει μπλε, , μου χαμογελάει και λεει
" μεινε ετσι."
Ανοιγω ξανα τα μάτια μου, η μουσική η βαριά πνίγει τα αυτιά μου, βγάζω έναν λυγμό. Βρίσκομαι παλι στην κόλαση που φαντάζει δελεαστική. Θεέ μου, γυρνά με πισω, σε εκείνη την τοσο πολύτιμη στιγμη. Μένω ακίνητη και τον βλεπω να με πλησιάζει, μα είναι αυτός και οχι εκείνος. Μου λέει ότι μαγαπαει και εγώ αηδιαζω, αφηνω την ανάμνηση μου κλειδωμένη στον πιο όμορφο χώρο της καρδιάς μου, κατεβάζω το κολλητο φόρεμα μου και ανεβαίνω πάνω στην καρέκλα.
Οχι ,μου είναι δυσκολο, χρειαζομαι μπλε οξυγόνο, πίνω το μπλε μου ποτό και αφήνομαι ασυνείδητα συνειδητά στην υπόλοιπη βρωμερα ευχαριστη νυχτα
🌜💙🐻
