ကားမူးၿပီးအန္တတ္တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ ခရီးမထြက္ခင္နဲ႔ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ အစာမစားဘဲ ေနျဖစ္တတ္တယ္။ Expressမဟုတ္ဘဲ အိမ္စီးကားနဲ႔ေတာင္ ကားမူးတဲ့အက်င့္က ေပ်ာက္မသြားခဲ့ဘူး။ ဒါဟာေမြးရာပါအက်င့္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနခဲ့တယ္။အဲ့ဒီေန႔က ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ညေမွာင္ေနၿပီ ။ ထံုးစံအတိုင္း ေန႔လယ္ေလာက္ ေမာ္လၿမိဳင္ကခရီးႏွင္ မိုင္တိုင္ေတြေက်ာ္ျဖတ္ရင္း အေမ့ေပါင္ကိုေခါင္းအံုးလုပ္ရင္း ရန္ကုန္ကိုမိုးခ်ဳပ္မွေရာက္ျဖစ္သည္ေပါ့ ။ အစာမဝင္ဘဲ ေရခ်ည္းေသာက္ၿပီး ေသာက္တဲ့ေရကိုတလမ္းလံုး အန္ခဲ့ေတာ့ လူကနံုးခ်ိေနၿပီ ။ နဂိုထဲကအခြ်ဲ နကၡတ္နဲ႔ေမြးတဲ့ေကာင္..... ေနမေကာင္းေလးမ်ားျဖစ္ရင္ မ်က္ရည္ဆိုတာ ေဖာေဖာသီသီကို လွ်ံက်လို႔ ။ အလိုလိုက္ခံရင္းႀကီးျပင္းလာရေတာ့ ေျပာတဲ့အတိုင္းမျဖစ္တာမ်ိဳးဆို စိတ္အလိုမက်မႈက ထိပ္ဆံုးကိုေရာက္ေရာက္သြားတတ္ပါေသးတယ္။ အိမ္ေပါက္ဝမွာ ထြက္ႀကိဳေနတဲ့သူေတြထဲ အကိုမပါခဲ့ဘူး ။ အစာအတင္းေကြ်းလို႔ အလိုမက်ေနတဲ့စိတ္ရယ္ အန္ထားလို႔နံုးခ်ိေနတဲ့ခႏၶာရယ္ ရန္ကုန္လာတိုင္း ဒီလိုျဖစ္တတ္တာကိုသိလ်က္ ေစာင့္ႀကိဳမေနခဲ့တဲ့အကိုရယ္ေၾကာင့္ လူၾကားထဲ အစ္ကို႔အစ္မကိုမွီၿပီး ေခါင္းမူးတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အင့္ခနဲငိုခ်ပစ္လိုက္တယ္။ အကို႔အိမ္အကူအေဒၚႀကီး ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးခန္းသြားျပတာလိုက္ပို႔ေနရတယ္ဆိုတဲ့ အကို႔အေမရဲ႕စကားဟာ အကို႔မွာ ညီမေလးထက္အေရးပါတဲ့သူရွိေနၿပီလို႔ ထပ္ခါထပ္ခါပဲ့တင္ထပ္တယ္။ ဘာမွနားမလည္ေသးတဲ့ ၉တန္းေက်ာင္းသူဘဝမွာေတာင္ ဒီလိုအေသးဖြဲေလးဟာ စိတ္ဒုကၡျဖစ္ေစတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူဘဝမွာ အကိုဟာ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ေလးေပၚလက္မွတ္ထိုးၿပီး အကို႔ဘဝရဲ႕အေရးပါမႈကိုေဖာ္ျပသြားခဲ့တယ္ …
ဧည့္ခန္းဆက္တီေပၚမွာေခြေခါက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ဆီ စိုးရိမ္တႀကီးေျပးလာတဲ့အကို ။ ကိုယ့္နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး အဖ်ားစမ္းတဲ့ တစ္ခဏ စကၠန္႔ပိုင္းေလးဟာ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ကမာၻႀကီးကို ကိုယ္ျပန္ပိုင္လိုက္ရသလိုဘဲ ။ "ေရာ့ ပီေကေလးဝါး အန္ခ်င္တာသက္သာတယ္" ဆိုၿပီး ပါးစပ္ထဲအကိုအတင္းခြံခဲ့တဲ့ပီေကေလးဟာ anti bioticေတြထက္ ပိုၿပီးထိေရာက္မႈရွိတယ္ ။ အက်ႌလဲၿပီးျပန္လာမယ္ဆိုၿပီးအကိုထြက္သြားေတာ့ စားပြဲေပၚက ပီေကအခြံေလးကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ေကာက္သိမ္းထားလိုက္တယ္ ။ ကာလတစ္ခုမွာ ပီေကအခြံေလးဟာ အနာကပ္ပလာစတာေလးျဖစ္သြားတာ အကိုမသိဘူး ။ ႏွလံုးသားကေသြးယိုတိုင္း သူ႔ကိုထုတ္ထုတ္ကပ္ရ ေျပးေျပးၾကည့္ရ ။ ပီေကအခြံအတြင္းပိုင္းကဖေယာင္းကို ေပတံနဲ႔ေသခ်ာျခစ္ၿပီး အကို႔နမည္ေရးထားခဲ့တာကိုလည္း အကိုဘယ္ေတာ့မွမသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ။ တကယ္ကိုဘယ္ေတာ့မွ မသိေစရဘူး …။
"သမီးအကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတာ စားလိုက္ေနာ္ နည္းနည္းအစာဝင္ရင္ ေနသာသြားမယ္"တဲ့ အကို႔အေမရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈကို လက္ခံဖို႔ ကိုယ္ဟာႀကိဳးစားခဲ့တယ္ ။ "စားလို႔မရဘူး အဲ့ဒါအကိုေလးလုပ္ထားတာ" ဆိုတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္(ေဂ်ာင္)ထဲက အစ္ကိုနဲ႔အရြယ္မတိမ္းမယိမ္းအမႀကီးရဲ႕ စကားမွာ ပူတင္းေႏြးဟာ လည္ပင္းနင္ခဲ့တယ္ ။ မစားေတာ့ဘဲ ထထြက္သြားေတာ့ အဝတ္လဲၿပီးဆင္းလာတဲ့ အကို႔ရဲ႕ "အစာကိုကုန္ေအာင္မစားတာမႀကိဳက္ဘူးေနာ္" ဆိုတဲ့စကားမွာ ရင္ျပည့္ေနတဲ့ၾကားက ပူတင္းတစ္ပန္းကန္ကို ကုန္ေအာင္စားပစ္ခဲ့တယ္ ။ ပူတင္းအကုန္စားၿပီးေနာက္ ထိုးအန္တဲ့ကိုယ့္ကို အကိုက အားမလိုအားမရၾကည့္ရင္း (ဒါဟာ စိတ္ပ်က္တဲ့အၾကည့္လည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ ) "ဘာလို႔ဒီေလာက္တံုးရတာလဲ" တဲ့ …။ အကိုမသိပါဘူး… သူနဲ႔ပတ္သက္ရင္အၿမဲတံုးတဲ့ေကာင္မေလးဟာ ညီမေလးျဖစ္ေၾကာင္း ။ အကိုေစရင္ တေသြမတိမ္းနာခံတတ္တဲ့ ေခါင္းလႈပ္႐ုပ္ကေလးဟာ ညီမေလးျဖစ္ေၾကာင္းကိုေပါ့ ။ အျမင္မၾကည္သလိုၾကည့္တဲ့အစ္မႀကီးရယ္ အဲ့အစ္မႀကီးကိုျပံဳးၾကည့္ေနတဲ့အကို႔မ်က္ဝန္းညိဳေတြရယ္ ဒါေတြဟာ ညီမေလးနားမလည္တဲ့ဘာသာရပ္ေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအၾကည့္ေတြမွာ အကိုတို႔ခ်င္းနားလည္မႈေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ဝင္လ်က္ပါဘဲ…။ ဘာသာျပန္ရခက္ခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီအၾကည့္ေတြဟာ ေနာင္၅ႏွစ္အၾကာမွာ ညီမေလးဆီကို ဖိတ္စာၾကည္ျပာေလးအျဖစ္ပံုေျပာင္းၿပီး ေရာက္လာခဲ့ျပန္တယ္ … အတိတ္က အရာရာစပ္စုခ်င္တဲ့ေကာင္မေလးဟာ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ဘာကိုမွနားလည္ခ်င္စိတ္ေတြမရွိေတာ့ပါဘူး …။
∆'
#zam
