Ostatni set •T. Fornal•✔

Rozdział IX

[pow. Giers]

Jest po 4 w nocy. Wracamy z spotkania z Kochanowskim, które po restauracji przeciągnęło się jeszcze na wspólny wypad do baru i na wspólne przejście po mieście.

Odkluczamy cicho drzwi do pokoju. Tomek wpuszcza mnie przodem. Wchodzę, i lecę wziąć szybki prysznic.

Kładę się do łóżka, i przeglądam social media.

kuba_kochan obserwuje Cię.

O! Kubuś! Uśmiecham się, i przed snem dodaję zdjęcie w koszulce środkowego. Odkładam telefon, a z łazienki wychodzi Tomek. Zamykam oczy udając, że śpię.

Przyjmujący kładzie się do łóżka, i przykrywa się lekką pościelą.

-Karolina? Śpisz?

-Nie.- mamroczę coś sama do siebie pod nosem, zlewając trochę Tomka.

-Powiedz mi, jak to jest być kochaną? - mówi, a moje serce przestaje na chwilę bić.

Nie otwieram oczu, udając, że śpię. Nie odzywam się ani słowem.

-Mam nadzieję, że to wspaniałe uczucie. Śnij dobrze, malutka.- mówi po chwili ciszy, i daję mi buziaka w czoło.

Próbuję się nie uśmiechnąć. Bo tak, to wspaniałe uczucie.

Pierwszy raz czuję się dla kogoś ważna. Pierwszy raz ktoś pokazuje mi, że nie widzi się we mnie tylko siatkówki. Pokazuje mi, że też jestem człowiekiem, który potrzebuje uczuć. Tylko jest jedno ale. Świadomość mówi mi, że są to moje ostatnie dni. Czy na pewno chcę być kochana, z świadomością, że zostawię osobę, która coś do mnie poczuje samą na tym świecie?

Leżę w zamyśleniu dłuższy czas, i po chwili zaczynają do mnie wracać wszystkie wspomnienia, i fobie.

"Prędzej umrzesz, niż ktoś cię pokocha"

"Jesteś niczym"

"Takiego czegoś jak ty nie da się pokochać"

"Już dawno powinnaś umrzeć"

W oczach pojawiają się łzy. Wszystkie słowa, które usłyszałam od tego człowieka kręcą się w mojej głowie. Próbuję zamknąć oczy i zasnąć, jednak nie potrafię. W głowie przewija się milion momentów, gdy mogłam to zrobić. Już dawno mogłam się zabić. Mogłam skoczyć, gdy miałam okazję, mogłam się przepić, gdy miałam czym, mogłam podciąć ostatecznie żyły, gdy chciałam zniknąć. Mogłam. Mogę i teraz.