Stalker

1.

Van haar lippen kan ik aflezen wat ze bestelt: één kamillethee en een koekje met chocolade. Het is niet dat ik niet weet wat ze altijd bestelt, maar ik vind het gewoon leuk om naar haar lippen te kijken. Ze zijn  prachtig en bewegen bijna sierlijk als ze praat. Ik weet niet hoe ik zou kunnen uitleggen hoe sierlijk pratende lippen eruit zien, maar je zou begrijpen wat ik bedoel als je haar zou zien. Net zoals je haar adembenemende schoonheid pas begrijpt als je haar gezien hebt. Een bleke huid, volle lippen die meestal een donkere lippenstift dragen, blauwgrijze ogen die steeds een nieuwsgierige blik tonen, een mooi lichaam en een eigen kledingstijl maken van haar het mooiste meisje dat ik ooit zag.  Ze heeft donkerbruin, bijna zwart, halflang haar dat ze meestal in een dot draagt omdat dat gemakkelijk is. De dot is er geen zoals die van een prima ballerina, maar eerder messy . Het lijkt alsof de wind haar 's ochtends helpt bij het klaarmaken. Hij kiest dan zorgvuldig enkele plukjes haar om los rond haar gezicht te laten hangen. Door die kleine plukjes wordt je aandacht steeds weer naar haar prachtige gezicht geleid. Als je er nog niet van overtuigd bent dat dit meisje de perfectie zelve is, laat me je dan nog wat meer over haar ogen vertellen. Men zegt altijd dat ogen de ramen van de ziel zijn. Dat men als men in iemands ogen kijkt de persoon in kwestie door en door kent. Dat kan je bij haar niet. Haar ogen suggereren eerder mysterie. Het lijkt wel of er voor haar ramen een licht gordijn hangt waar je niet helemaal doorheen kunt kijken. Haar ogen kijken vaak op uit het boek dat ze aan het lezen is en bewonderen de wereld om haar heen. Je ziet dat ze, wanneer ze rond zich kijkt, elk klein detail gezien heeft. Dat heeft volgens mij te maken met haar liefde voor fotografie. Haar fototoestel is een kenmerkend accessoire. Zo goed als elke dag wandelt ze van deze tearoom naar huis met een kleine omweg langs het strand en haalt onderweg zo nu en dan de camera boven om een foto te nemen. Ik kan niet altijd zien waar ze een foto van neemt omdat ik jammer genoeg haar gave om bepaalde details te zien, niet bezit. Na even over het strand te wandelen, gaat ze rustig verder door de winkelstraten en kijkt naar alle mooie kleren, schoenen, juwelen en andere zaken die tentoongesteld worden in de etalages. Haar wandeling naar huis zet zich voort langs de tuinen van het Paviljoen en de openbare bibliotheek om dan uiteindelijk in Robert Street halt te houden. Ze woont in een klein, maar mooi rijhuis met een witte voorgevel en lichtblauwe deur.

Deze routine volg ik al twee maanden elke dag. Ze vertrekt rond half vijf in de namiddag op de universiteit en wandelt naar "Tea-cup". Daar bestelt ze haar gewoonlijke bestelling. De snack kan wel eens afwisselen, maar ze bestelt steeds kamillethee. Terwijl ze van de thee en het tussendoortje geniet, leest ze een boek of schrijft ze zelf wat op in een klein schriftje. De boeken die ik haar het meeste zie lezen zijn thrillers en romans. Ik heb geen idee waar ze zelf over schrijft. Misschien schrijft ze gewoon enkele quotes op uit het boek of enkele bedenkingen erbij, maar het kan ook zijn dat ze zelf bezig is met het schrijven van een boek. Dat moet ik eens wat beter in het oog houden. Na ongeveer een uurtje, heft ze haar hand op en gebaart naar een van de obers dat ze de rekening graag zou willen. De ober knikt, komt haar lege tas en bordje met kruimels ophalen en vraagt of alles in orde was. Hierop antwoordt zij dat het erg lekker was, zoals altijd. Hij glimlacht dankbaar en wandelt naar de toog. Daar zet hij de vuile afwas weg en maakt de rekening op. Ondertussen neemt zij haar portefeuille en zoekt zelf al naar gepast geld en een kleine fooi. Hij komt terug aan de tafel en ze geeft hem iets meer dan het gevraagde bedrag. Opnieuw glimlacht hij dankbaar en neemt het geld aan. "Tot morgen, Heather", zegt hij, nog steeds glimlachend. "Heather", wat een prachtige naam... Hij past perfect bij haar, hoewel hij haar complete schoonheid niet omvat. Daartoe is echter geen enkele naam in staat.

Een van de obers schuift haar stoel naar achteren en schuift hem dan weer onder de tafel. Ze bedankt hem en kijkt hem dan even recht in de ogen. Ik voel een steek in mijn zij en krimp wat ineen. Enkele seconden blijven ze naar elkaar kijken en met elke seconde voel ik me misselijker worden. Waarom overkomt dit me?! Ik wil me niet zo voelen om zoiets onbenulligs. Ze mag toch naar andere mensen kijken! Maar het is iets in de manier waarop ze naar elkaar kijken, dat me niet aanstaat. Ik voel dat er een soort connectie is en dat ze zelf ook de elektriciteit in de lucht voelen hangen. De steek wordt erger en ik wend mijn blik even af. Het doet me echt pijn haar zo naar iemand anders te zien kijken. Ze kan natuurlijk niet weten hoe veel ik van haar houd, maar toch verwacht ik ergens dat ze mijn aanwezigheid, al dan niet bewust, voelt. Je zou het toch moeten voelen wanneer je soulmate in de buurt is.