ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ပထမဆံုးအႀကိမ္ဆံုေတြ႕ရျခင္းက
အင္မတန္မွဆန္းၾကယ္လြန္းလွတယ္...။
ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာညီညာစြာစီတန္းေနၾကတဲ့ လူတန္းရွည္ႀကီး...။ သူတို႔အားလံုးရဲ႕မ်က္ႏွာက ပကတိတည္ၾကည္ေနၾကတယ္...။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ ေစာင့္စားရျခင္းေၾကာင့္ ပူပင္ေသာကျဖစ္မႈ ေညာင္းညာကိုက္ခဲမႈေတြ မရိွၾကပါ...။ ထို႔အတူပင္ ပူျခင္း ေအးျခင္း ပင္ပန္းျခင္း ေမာဟိုက္ျခင္း စတဲ့ အာ႐ံုခံစားမႈေတြပါ မရိွၾက...။ ပိုၿပီးရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးက ေသဆံုးၿပီးသား လူသားေတြပါ...။
"Oh Sehun... အသက္ 23ႏွစ္"
အလွည့္က်ၿပီမို႔ ခန္းမထဲက နာမည္ေခၚသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕သို႔တုိးကပ္သြားလိုက္တယ္...။ ယမမင္းဆိုတဲ့လူႀကီးက ကြၽန္ေတာ္အရင္ကထင္ထားသလို ေၾကာက္စရာေကာင္းမေနပဲ အရိွန္အဝါတမ်ဳိးနဲ႔ ေတာက္ပေနေလတယ္...။ သူ႕မ်က္ႏွာထားကေတာ့ တည္တင္းလြန္းလွပါတယ္...။
"မင္းက ေသေန႔မေစ့ေသးဘူးပဲ"
ကြၽန္ေတာ္လိႈက္ခနဲဝမ္းသာမိသလို ျဖစ္သြားၿပီးမွ ျပန္ၿငိမ္က်သြားျပန္တယ္...။ ဟုတ္တယ္ေလ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သံေယာဇဥ္တြယ္စရာဆိုလို႔ ဘာမွမရိွဘူးပဲ...။ မိဘမဲ့တေကာင္ႂကြက္ျဖစ္တဲ့ကြၽန္ေတာ္ ေသဆံုးရျခင္းက မေတာ္တဆယာဥ္တိုက္မႈတခုေၾကာင့္ပါ...။
"မင္းကိုငါတို႔ျပန္လႊတ္ေပးမယ္.. ဒါေပမယ့္ မင္းလူသားတေယာက္ကို ေသေၾကာင္းႀကံစည္မႈကေန ကယ္တင္ေပးရမယ္... သူ႕ကိုကယ္တင္ၿပီးတာနဲ႔ မင္းရဲ႕ဝိညာဥ္ကို မင္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးမယ္"
"ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က အဲ့အခ်ိန္ထိရိွဦးမွာမို႔လို႔လား...??"
နားေထာင္ေန႐ံုသပ္သပ္ကေန ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကြၽန္ေတာ္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တယ္...။ ယမမင္းကဘာမွမေျပာပဲ သူ႕လက္တဖက္ကိုေဝွ႔ယမ္းလိုက္ရာ အခိုးအေငြ႕တခ်ဳိ႕ၾကားကေန ခပ္ေရးေရးပံုရိပ္တခ်ဳိ႕ေပၚလာတယ္...။
ေဆး႐ံုကုတင္ေပၚမွာ လွဲေလ်ာင္းေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္...။
ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္ကိုလဲ ႏွာေခါင္းဝမွာတပ္ထားသလို လက္ေတြထဲမွာလဲ ေဆးသြင္းထားေသးတယ္...။ ဒါဆိုတကယ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္မေသေသးပဲ ေမ်ာေနတာေပါ့...။
