Sunrise (Demi Lovato)

Bölüm 1

Okul binasına adımımı attığımdan beri tüm gözler benim üzerimdeydi. İnsanlar beni gördükleri an birbirilerine dönüp fısıldaşmaya başlıyorlardı. Bu beni rahatsız etse de belli etmemeye çalışıp koridorun sonundaki dolabıma doğru ilerledim. Dolaba varıp kilidini açtıktan sonra elimdeki kitapları içine yerleştirmeye başladım. Bu sırada istemsizce yan tarafımda duran iki kızın sohbetine kulak misafiri olmuştum.

“Hey bak, Trevor dönmüş.” Dedi aralarından biri. Dolabın kapağının açık olması yüzlerini görmemi engelliyordu.

“Ölen kızın sevgilisi değil mi? Kıza da yazık oldu.”

“Neden önemsiyorsun ki? .kız tam bir belaydı. Hepimiz kurtulmuş olduk.”

Kızın bu sözüne karşılık dolabımın kapağını sertçe çarptım. Bu ikisinin de irkilmesine neden olmuştu. Ayrıca tüm koridor bana dönmüştü. Onlara aldırmayıp kızlara sert bir bakış attım. Onlar da hızla yanımdan uzaklaştılar. Kısa bir süre arkalarından baktıktan sonra bakışlarımı koridordakilere çevirdiğimde göz göze geldiğim herkes sırayla önüne dönmeye başladı.

“Onlara aldırma.” Duyduğum ince sesin sahibinin kim olduğunu öğrenmek için diğer tarafıma döndüğümde orta boylu, koyu dalgalı saçları olan bir kızla karşılaştım. Dolabının kapısını açmakla meşgul olan bu kızı biliyordum. Geçen yıl ortak derslerimiz vardı. Bu yıl okula iki ay geç başladığım için yine ortak derslerimizin olup olmadığını bilmiyordum. Kızla hiç konuşmuşluğum olmamasına rağmen Angela ile sık sık ondan bahsederdik. Kızı çok iyi anladığını söylerdi ve ona kendisine acıdığı kadar acırdı.

Ah, size Angela’dan bahsetmeyi unuttum. Onunla liseye başladığımdan beri, yani üç yıldır çıkıyorduk. Birbirimizle birçok ortak yönümüz vardı. İkimizde bizi önemsemeyen zengin ailelere sahiptik. İstediğimiz her şeyi elde etme şansımız vardı ve bu yüzden şımarıktık. Ayrıca ikimizde mutsuzduk. Mutluluğu birbirimizde bulmaya çalışıyorduk. Angela ile sahip olduğum hayatı çok seviyordum. Onu çok seviyordum. O beni mutlu etmeyi başarmıştı ama maalesef benim için aynı şey söylenemezdi. Hastalık derecesinde problemleri vardı ve ben resmen bunları görmezlikten gelmiştim. Ve iki ay önce hayatımın en büyük hatasını yaparak onsuz bir partiye gittim. Sonrasındaysa hayatımı alt üst eden olaylar… Sonuç olarak meleğim artık mutlu ve bende bunu düşünerek hayata tutunmaya çalışıyorum.

“Tek bildikleri insanların arkasından konuşmak.” Kızın sesini tekrar duyana kadar ona bakmaya devam ettiğimi fark edememiştim.  Kendime geldiğimde ne yapacağımı şaşırıp önüme döndüm. Sonra da bir şey demeden edebiyat sınıfına doğru ilerlemeye başladım.

İçeri girdiğimde iki ay boyunca beni arama zahmetinde bile bulunmayan “dostlarım” her zamanki gibi en arkada takılıyorlardı. Beni gördüklerinde hepsi susup oturdukları yerden kalktı ve yanıma doğru ilerlemeye başladılar. Yanıma ilk varan Alexis olmuştu. Kollarını boynuma dolayıp bana sıkıca sarıldı.

“Trev, sonunda. Seni ne kadar özledim tahmin edemezsin.”

“İyi misin kardeşim? Senin için çok endişelendik.” Dedi Joshy, Alexis’in arkasından.

Skylar, Phoebe ve Emily de geldiğinde grup tamamlanmış oldu.

“Merak etmeyin, iyiyim.” Diye mırıldandım Alexis’in kollarının arasından kurtulmayı başarınca. Sanki iyi olup olmadıklarım çok da umurlarında.

Aralarından sıyrılıp en köşedeki tekli sıraya yönelmemle diğerleri de peşimden gelmeye başladılar. Ben yerime oturur oturmaz da içeri edebiyat öğretmenimiz Angela’nın deyişiyle Bay Çok ama Boş Konuşan girdi. Pekala, işte başlıyoruz.