Drew: Günaydın hayatim. (dedi ve minik bi öpücük... Klasik bir başlangıçti her zaman ki gibi.)
Rose: Bu havada nasıl gideceksin okula?! Ayrica hastasin. Bundan sonra iyileşene kadar seni ben alacağım.
Rose: Ben ha..ha..haaapşşuiuuu!!! Hasta degilim! ( Tamam koca bir yalan çok kötü nezleyimmm)
Drew: Degilsin degil mi? Bu arada fena görünmüyorsun. ( Hayır özel birsey yoktu aslında. Her zamanki gibi hafif pudra,biraz allık, bordomsu bir ruj ve kahverenginin tonlarında hafif far. Üzerimde kırık beyaz salaş bi gömlek,altimda kahverengi kalin trn çorabı ve son olarak dolgu topuk çizmelerim.)
Rose: Teşekkür ederim.
Drew: Bugün isin var mi canım?
Rose: Yok ne oldu?
Drew: Bilmem. Belki başbaşa birseyler yaparız diye düşünmüştüm. Okul çıkışı.
Rose: Olur. Bana uyar. Ama nerden çıktı şimdi başbaşa falan ne düşünüyorsun sen.
Drew: Geldik! ( Arabayi park etti. Ama inmedi. Bana döndü,elimi tuttu. yavaş yavaş yaklasmaya başladı... Dudak mesafesindeydik. Gozlerime dikmisti açık kahve gözlerini. Sanki birsey arıyordu benim gozlerimde. Nefesi duzensizdi. bir anda nemli dudaklari benimkileri buldu. ilk defa böyle öpüyordu. Sahiplenircesine... kulağıma eğildi ve en egzotik sesiyle" Seni seviyorum. Sonsuza dek..." Seviyordum bu çocuğu yaa. Ben böyle birini hakedecek ne yapmıştım acaba? Ama cok büyük birsey yaptığım kesindi... )
Rose: Bende seni seviyorum. Sonsuza dek...(Kokusunu çektim içime.)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
IMKANSIZ
RomansaMerhaba arkadaslar, bu benim ilk romanım dogal olarak bir çok hatam var. Okuyup düzeltirseniz çok sevinirim. Okuyacağınız bu romanda hep karşılıklı konusma seklinde devam ediyor. Anlaticilar surekli karakterler arasında değişiyor. Ve parantez icinde...
