GÜNLÜK

HER ŞEY BAŞLIYOR

      Sesinde iliklerime kadar soğukluğunu hissettiğim İdil Hanım beni ayakta karşılayarak bana bir şeyler ikram etmek istiyordu. Nazikçe reddederek kar beyazı odada kendimi kaybediyordum. Artık odada tek başımaydım, sadece mide bulantımı ve karın ağrımı hissediyordum ve sanki başka hiçbir şey hissetmek istemiyordum.

      "İlayda Hanım iyi misiniz?" Sesiyle tekrardan kendime geldim. "Kusura bakmayın İdil Hanım dalmışım." diyerek durumu toparlamaya çalışıyordum.  "Tebrikler, hamilesiniz." diyerek suratıma aptalca gülümseyen İdil Hanım'ın suratına boş boş bakıyordum. Çünkü böyle bir şeyin olması imkansızdı. Kendimi büyük bir boşlukta hissediyordum. İdil Hanıma doğru yürüyüp bu olanların gerçek olup olmadığını sormayı o kadar çok istyordum ki. Ama cevabını  çok iyi biliyordum.

     Ama artık hiç bir şey bilmiyordum; nereye gideceğimi, ne yapacağımı... Daha doğrusu ne yapacağımızı. Ama artık kendimi yalnız hissetmemem gerektiği geldi aklıma. Kendimi hiç bu kadar çaresiz hissettiğimi hatırlamıyorum. Muhakkak bir çıkış yolu vardır. Muhakkak olmalı... 

     Acaba bu haberi kocam olacak kahrolası bir adama versem mi vermesem mi diye düşünmem gerekiyordu tüm bunlardan önce. Artık hiç bir şeyden kaçmak istemiyordum. Geçmişimden daha önemlisi geleceğimizden kaçmak istemiyordum.