Η Ιστορία του Lucifer (On Hold)

Κεφάλαιο 2

Από μικρός ζούσα μόνος με τη μητέρα και την αδερφή μου. Τον πατέρα μου δε μπορώ να τον θυμηθώ... Η αδερφή μου είναι 3 χρόνια μικρότερη από εμένα.

Θυμάμαι κάθε μέρα να είναι και μια μάχη για τροφή, ρούχα και σπίτι. Ευτυχώς η μητέρα μου μας αγαπούσε πολύ και μας κρατούσε πάντα ασφαλείς. Έχω ακούσει για μητέρες που παράτησαν τα νεογέννητα παιδιά τους γιατί δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να τα προσέχουν και ακόμα χειρότερα, μερικές που πέθαιναν της πείνας... Ας μη μιλήσω για αυτές...

Μια φορά επιτέθηκε σε έναν άνδρα που μας απειλούσε με μαχαίρι ενώ αυτή δεν είχε τίποτα πάνω της...

Όσο κι αν προσπαθούσε, βέβαια, υπήρχαν και μέρες τις οποίες περάσαμε νηστικοί... Μέρες που περάσαμε παγωμένοι... Μέρες χωρίς μέρος να κοιμηθούμε...

Η ζωή μου ποτέ δεν ήταν εύκολη... Και όταν μια μέρα η μητέρα μου απλά εξαφανίστηκε, έγινε ακόμα πιο δύσκολη...

Πριν εξαφανιστεί, η μητέρα  μου μου είχε δώσει  ένα μαχαίρι... το έχω ακόμα  αυτό το μαχαίρι. Είναι  πανέμορφο, έχει σκαλιστή λαβή από  κατάμαυρο  πλαστικό, είναι  ειδικά  φτιαγμένο  για  να μην γλιστράει ακόμα  και αν τα χέρια σου είναι βρεγμένα. Η λεπίδα του είναι αρκετά μικρή για να μη φαίνεται  εύκολα όταν  θες να το κρύψεις και είναι πολύ εύκολο να το καθαρίσεις και να το ακονίσεις.

Εκείνη τη μέρα που η μητέρα εξαφανίστηκε ήμουν 12. Τα συναισθήματα  μας ήταν πολλά. Στεναχώρια που η μητέρα μας δεν ήταν μαζί μας πια. Απελπισία γιατί δε ξέραμε πως να επιβιώσουμε μόνοι μας. Αλλά είχαμε μια μικρή ελπίδα πως είναι ζωντανή και απλώς χάθηκε και θα τη βρίσκαμε κάποια στιγμή... Αυτή η ελπίδα έχει πεθάνει μέσα μου, ωστόσο η αδερφή μου ακόμα ελπίζει...

Όταν καταλάβαμε πως ήμασταν πια μόνοι η αδερφή μου δε σταματούσε να κλαίει... Εγώ από την άλλη δεν μπορούσα να χύσω ούτε ένα δάκρυ.

Ένιωθα κάτι μέσα μου, ένα... Κάλεσμα να το πω; Μια επιθυμία; Μια δύναμη; Ένα ένστικτο ίσως; Δε ξέρω... Πάντως αυτό που ήξερα σίγουρα ήταν ότι έπρεπε να βρω τρόπο να προστατέψω την αδερφή μου...

Η πόλη, αν μπορείς να την ονομάσεις έτσι, στην οποία "ζούσαμε" δεν έχει όνομα. Είναι κατεστραμμένη λες και κάποιος την βομβάρδισε πριν πολλά χρόνια, πριν καν γεννηθούν οι γονείς μου.

Επιλέξαμε ένα κτήριο για να ψάξουμε με την αδερφή μου και της είπα να καθήσει σε μια γωνιά ήσυχη και απλά να με περιμένει.