GÜNLÜK

KARANLIK

O da bıktı benden, o kadar kötü biri miyim ben?

Aklımda yankılanan bu dizelerden zilin sesiyle sıyrıldım. İkinci ders saatinde sıraya koyduğum başımı sonunda beşinci saat sonunda kaldırabilmiştim. Kimse yoktu etrafımda benden bıkacak, çünkü sadece 4 arkadaşım vardı. Bu zamana kadar pek çok sevgilim olmuş olsa da kendimi hiçbir zaman sevilmiş hissetmediğim için bu kadar kötü hissetmemiştim kendimi.

Zekeriya... İlk defa bakarken kıyamadığım ama bakmaya da doyamadığım varlığın ismi. Kumral saçları, buğday teni, gülünce ortaya çıkan gamzesi, Tanrı'nın varlığına inandıracak derece güzel bir varlık. Kalbimi yerinden çıkaracak kadar attıran, göz göze gelince dünyayı unutturan kişi. Ama sevdiği varmış öğreniyorum. Denk geldiğimiz yerde yüzüne bakamadan geçiyorum yanından. Çaresizim, onu sevdiğinden uzaklaştırmamam, zorla kendimi sevdiremem. Kalbim paramparça olsa bile onu görünce tüm acımı, öfkemi, nefretimi unutmamdan nefret ediyorum. Bir insan bu kadar güzel olur mu cidden? Her yerde o var sanki, kalbimin atışından gördüğüm her şeye kadar o var. Neden tutuldum sana? Neden sana tutulup kendimi karanlığa ittim? Neden bu karanlıktan kurtulmama yardım edecek herkese aydınlık gözüküp tek başımayken zifiriyim? Neden? Neden?