I wanna grow old with you.

เรื่องนี้ผมขออุทิศให้คนคู่หนึ่ง ผมติดตามเรื่องราวของเขาเพราะมีคนเล่าลือกันว่ามีชายแก่คนหนึ่งนั่งรอคนรักที่จากไปของเขา ที่สุสานแห่งหนึ่งตลอดระยะเวลา20ปี

...เรื่องราวของคุณตาที่ชื่อ เครเดนซ์ แบร์โบน...

ชายชราคนนี้อายุ90ปีแล้ว ชีวิตประจำวันของเขาในแต่ละวันคือกินนอนอยู่ในสุสานแห่งนี้ทุกวัน ทำงานเล็กๆน้อยๆเช่นส่งหนังสือพิมพ์ ประดิษฐ์ตุ๊กตาไม้แกะสลักขาย เพื่อหาเงินเลี้ยงชีพ และเปลี่ยนดอกไม้หน้าหลุมศพหนึ่งทุกๆวัน หลุมศพที่เขาใช้เป็นที่พำนักอาศัยอยู่เคียงข้าง ใต้ต้นไม้ใหญ่ และเปลี่ยนดอกไม้ให้ทุกวัน จารึกชื่อของคนๆหนึ่ง คุณตาเครเดนซ์มักจะมองป้ายหลุมศพนี้ด้วยความอาลัยรักอยู่เสมอ ชื่อที่สลักเอาไว้คือ "เพอร์ซิวัล เกรฟส์"

ผมเป็นแค่นักเขียนคนหนึ่งที่อยากถ่ายทอดเรื่องราวของคุณตาท่านนี้ ท่านอาศัยอยู่ที่สุสานนี้มานานถึง20ปี ท่านไม่เคยนึกอิดออดหรือนึกเบื่อหน่ายเลยสักครั้ง อย่างน้อยก็ตลอดช่วงเวลาที่ผมอยู่ที่นี่ เห็นท่านเปลี่ยนดอกไม้ ซื้อข้าวมากินหน้าหลุมศพ หรือคุยถามสารทุกขสุขดิบต่อหน้าความว่างเปล่า

ถึงแบบนั้น ถามว่าคุณตาเสียสติหรือไม่? คำตอบคือไม่ เพราะคุณตายังสามารถคุยเล่นกับคนทั่วไป ทุกคนในชุมชนสุสานแห่งนี้รู้จักคุณตาเครเดนซ์ เด็กๆในละแวกนั้นมักจะเข้ามาให้คุณตาเล่านิทาน ทั้งๆที่รอบๆมีแต่บรรยากาศของสุสาน แต่เด็กๆกลับไม่มีความกลัวและยังเข้าไปฟังนิทานของคุณตาอยู่เสมอ

"คุณตาๆ เล่าเรื่องคนเป่าขลุ่ยให้ฟังหน่อยครับ"

"หือ?...เคยฟังแล้วไม่ใช่เหรอ เล่าซ้ำมันจะน่าเบื่อเอานา..."

"งั้น...งั้นคุณตาเล่าเรื่องของโลกเวทมนตร์ให้ฟังอีกได้มั้ยคะ"

"อ้อ...เรื่องนั้นเหรอ...ตาแก่แล้วหลงๆลืมๆ จะเล่าเท่าที่นึกออกแล้วกัน..." คุณตาเครเดนซ์พูดไปหัวเราะไปกับเด็กๆ