[1] İyi ki doğdun Taehyung.
Tarih: 30 Aralık
Üşüyorum. Buz gibi Aralık ayında evimizin camı sanki o rüzgarı içeri davet ediyormuşçasına titrerken o rüzgarla birlikte titriyorum. Tüm damarlarımda gezinen soğuk havadan değil bu buz oluşum. Tırnaklarımın bile soğuktan morardığı bir gecede annemin olmayışı. Parmaklarıma nefesini üflemeyişi. Babamın ceketinde gülümseyerek uyuyamayışım. Beni bu soğuk değil üşüten, sevgisiz kalışım. Evimin ortasına dizdiğim tren rayları ve üzerinde babamdan kalma eski bir tren. O trene bakıyorum saatlerdir. Bir de kapıya belki biri gelir ve beni ısıtır. Biraz da çilekli pasta alır belki. Biri gerçekten bu evde üşüdüğümü fark eder belki. Saate baktım gülümseyerek. 5 dakika geçmişti.
Yıllar önce ailemi kaybettiğim o 5 dakika geçmişti. "5 dakikaya oradayız bebeğim." En son duyduğum ses buydu ve ardından facia sesleri. Gülümsedim ben annemin gülen yüzüydüm bu yüzden güldüm. "İyi ki doğdun Taehyung." dedim kendi kendime. "Mutlu yıllar sana güzel Taehyungie." Yerimde biraz daha kıpırdandığımda treni elime alıp oynamaya başladım. Biraz olsun ısınmıştım.
"Çuf çuf!" Babamdan kalan trenle birlikte keyifli dakikalar geçirirken bir ses gelmişti kulağımı sağır eden bir ses. Yerimden kalkıp hemen kapıya koştum. Evimin içinde 3 tane adam. Gülümsedim onlara. "Yoksa bana pasta mı getirdiniz?" dedim heyecanıma yenik düşmüştüm. "Çekil şuradan." dedi adam ittirdi beni. Arkasından gittim. "Doğum günüm için mi geldiniz, hazırlıklı mı yapacaksınız?" dedim arkamdaki adam çenemi parmaklarıyla sertçe kavradı. "Sesini kes!" dedi titredim karşısında.
Evdeki her şeyi dağıtıyorlardı. Aradıkları neyse bile bulamamışlardı. Yanıma geldiler sinirle. "Abin nerede?" hepsi benden iri yarıydı ama ben içerdeki trenimin sesinden cesaret alıyor gibiydim. "Bilmiyorum ki, günlerdir gelmiyor evimize." dedim sadece bunu söylemiştim ve suratıma sertçe bir tokat inmişti. "Abin nerede?" Verecek bir cevabım yoktu bilmiyordum. Sadece yüzlerine baktım uzunca. Bu bana doğum günü hediyesi miydi? Canımı yakarak mı hediye vereceklerdi bana?
"Konuş!" dedi iri yarı olan adam. "O sikik herif nerede?" Kafamı salladım hızlıca. "Bilmiyorum." dedim. "Yemin ederim bilmiyorum." Bir tokat daha inmişti suratıma. Benim yüzüm yana düşerken gülümseyerek trenime baktım. Bir gün onun üzerine binerek buralardan uzaklaşmayı anneme gitmeyi, üşümemeyi diledim. Karnım guruldadı utancımdan karnımı tuttum. Adamın parmakları boğazıma sarılırken diğer adam trenimi ayaklarının altında ezdi. "Yapmayın lütfen." dedim ağlıyordum şimdi çektiğim acıya değil trenimi eziyorlardı. "Bilmiyorum yemin ederim bilmiyorum lütfen yapmayın!" dedim dinlememişlerdi beni. Yalvarmıştım da üstelik.
Paramparça olmuştu babamın hatırası. En sevdiğim oyuncak, hayallerim. Hepsi o an o tren gibi parçalara ayrılmıştı. "Benim bugün doğum günüm ve sadece sizin gitmenizi diliyorum." dedim güldüler bana çatlayacakmış gibi güldüler. Nazikçe ittirdim adamı karnından. "Gitsenize ya..." sesim alçak çıkmıştı. Suratıma aldığım darbeyle yığılıp kaldım o buz gibi zemine. "Çocuğu alın." dedi iri yarı olan adam kendisi önden gitti. Beni de bir eşyaymışım gibi kollarımdan çekerek götürdüler. Son kez arkama baktım. Gülümsedim.
Trenimin tekeri hala dönüyordu.
Gökyüzünden daha karanlık olan bir yer. Oraya getirmişlerdi beni. Önümde bir ateş yanıyordu ayaklarımı uzatıp ısınmaya çalıştım. Kollarım sandalyeye bağlanmıştı. Daha çok ağladım gözümden damlayan yaşlardan başka ısıtacak bir şey yoktu yüzümü. "Abin nerede?" aynı soru milyonlarca kez gelmişti kulağıma. "Bilmiyorum." dedim anlamıyorlardı beni. Anlamak istemiyorlardı. "Abinin bana taktığı borçtan haberin var mı?" dedi başımı salladım ben borcun ne olduğunu bile yeni öğrenmiştim. "Söyle de daha fazla acı çekme." dedi hıçkırıklarım sesimi bastırırken yalvarırcasına bağırdım. "Bilmiyorum. Bilmiyorum!" Başımdan aşağı bir kova soğuk su boşalttılar. Çözdüler ellerimi. Kurtulacağım bana acıdılar sandım. Titreyen bedenime titreyen kollarımla sarıldım.
