PARANOIA

Ό λόγος που σιχαίνομαι τις ταινίες τρόμου είναι γιατί δεν αντέχω να τις βλέπω! Δεν είμαι ούτε γενναίος ούτε σινεφίλ οπότε φανταστείτε την αναστάτωση που πήρα όταν έμαθα πως έπρεπε να δω μια ταινία τρόμου με τους 2 κολλητους μου. Θα τους είχα προσβάλει έλεγαν άμα δεν ερχόμουν. Πήγα λοιπόν και εγώ να τους κάνω παρέα. Κατά την διάρκεια της ταινίας (που παρεπιπτόντως ήταν χαλια) αποκοιμήθηκα και είδα ένα από τα πιο παράξενα όνειρα που είχα δει ποτέ μου:Ξύπνησα μέσα σε ένα άσυλο, σε ένα ψυχιατρείο ή κάτι τέτοιο. Ήταν εγκαταλελειμμένο και γύρω μου ήταν μόνο άδεια και παλιά δωμάτια. Ξαφνικά ένιωσα την επιθυμία να μπω σε ένα από αυτά και να δω πως είναι. Κοίταξα την πόρτα. Έγραφε ένα πολυ παράξενο όνομα, ήταν λογικά το δωμάτιο κάποιου Ελάητζα Νταν και το αγνόησα. Προχώρησα μέσα στο δωμάτιο και ξαφνικά το πάτωμα κάτω από τα πόδια μου κατέρρευσε. Έπεσα αμέσως κάτω σε ένα άλλο δωμάτιο. Σηκώθηκα με ένα τεράστιο πόνο στην πλάτη μου και γρατζουνιές στα χέρια μου. Κοίταξα το όνομα στην πόρτα καθώς έβγαινα από το δωμάτιο. Το ίδιο όνομα με το πανω δωμάτιο. Άρχισα να κοιτάω τις άλλες πόρτες και όλες είχαν αυτό το καταραμένο όνομα. Ήμουν σαν χαμένος, δεν ήξερα τι γινόταν ωσπου άκουσα μια φωνη:

"Θες να μάθεις ποιος είναι αυτός;"είπε η φωνή και αμέσως έγνεψα καταφατικά.

"Έλα κοντά μου τότε..."μου απάντησε.

Ξεκίνησα να πλησιάζω την σκιά από οπου ερχόταν η φωνη μα με έπιασε μια μεγάλη ανησυχία...

"Μπορεί να είναι παγίδα και να θέλει να μου κάνει κακο..." είπα στον εαυτό μου και αμέσως άλλαξα γνώμη.

Μα για κακή μου τύχη χέρια απλώθηκαν από εκείνο το σημείο σε εμένα, αρπάζοντας με και τραβώντας με προς την άγνωστη σκιά. Μπήκα τρομοκρατημένος μέσα της και μπροστά μου ήταν μια πόρτα δωματίου. Ένιωσα την ανάγκη να την ανοίξω και το έκανα. Μπήκα μέσα στο δωμάτιο...αυτα που είδα με έκαναν να ανατριχιάσω...μια ηλικιωμένη γυναίκα ξεψηχουσε μπροστά μου...καθόταν σε μια καρέκλα κοιτώντας την πόρτα...ηταν γεματη αιματα...δοντια και δαχτυλα τις ελειπαν...ηθελα να βρω μια γωνιά να ξεράσω...ηταν ήδη πολύ αργά για εκείνη...ειχε πεθάνει και άμα είχα μπει νωρίτερα σε εκείνο το δωμάτιο ίσως να την είχα βοηθήσει...επεσα κάτω κλαίγοντας...περιμενοντας την δικιά μου σειρά...τοτε ξύπνησα...ξυπνησα μέσα σε ένα νοσοκομείο. Προσπάθησα να σηκωθώ μα ένιωθα έναν απερίγραπτο πόνο στην κοιλιά μου. Ένας γιατρός με είδε και αμέσως φώναξε τους συναδέλφους του. Όλοι άρχισαν να με ρωτάνε πως νιώθω, αν πεινάω και άλλα...απλα ήθελα να μάθω τι συμβαίνει. Ένας γιατρός μου εξήγησε τι εγινε. Κοκκαλωσα. Δεν ήξερα τι μου γινόταν. Λιποθυμισα. Φαίνεται πως την ώρα που όλοι κοιμόμασταν στους καναπέδες του σπιτιού του φίλου μου, ένας δράστης μπήκε μέσα. Ο φίλος μου ξύπνησε και προσπάθησε να υπερασπιστεί την περιουσία του με αποτέλεσμα να πεθάνει. Με κάρφωσε στο στομάχι ώστε να πεθάνω στα σίγουρα την ώρα που κοιμόμουν. Μόνο εγώ επέζησα. Οι γιατροί μου έσωσαν την ζωή σταματώντας την αιμορραγία. Πριν πεθάνει ένας φίλος μου κάλεσε την αστυνομία και έτσι μας βρήκε. Ο δράστης είχε μόλις βγει απο μια κλινική για τους ψυχικά διεστραμμένους και επιτέθηκε σε μια γιαγιά πριν από εμάς μέσα στο σπιτι της. Οι αστυνόμοι την βρήκαν σε μια καρέκλα νεκρή κοιτώντας προς την πόρτα του σπιτιού. Ο δράστης βρέθηκε νεκρός σε ένα σοκάκι κοντά στο σπιτι που μας επιτέθηκε. Αυτοκτόνησε. Τον έλεγαν Ελάητζα Νταν...