"ကလင္ ..... ကလင္ ..... ကလင္"
အသားကုန္ျမည္ေနေသာ နိႈးစက္အသံေၾကာင့္ နႏၵအိပ္ယာမထလို႔မရတာ့ .....
မ်က္လံုးႏွစ္လံုးပြင့္လာသည္ႏွင့္ နႏၵအေတြးထဲေရာက္လာတာက ေက်ာင္းတက္ဖို႔အတြက္ ဒီေန႔မႏၲေလးကိုသြားရေတာ့မည္ဆိုတာပင္။ မႏၲေလးကို နႏၵ အေခါက္ေပါင္းမေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း ဒီတစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ဘယ္တုန္းကမွစိတ္မလႈပ္ရွားခဲ့ ..... အခုဆိုရင္ နႏၵတစ္ေယာက္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါလား။ နႏၵတို႔ မိသားစု စီးပြားေရးအေျခအေနအရ ဇာတိျဖစ္တဲ့ မိုးမိတ္ကေနရန္ကုန္သို႔ေျပာင္းခဲ့ေသာ္လည္း ေက်ာင္းတက္ဖို႔အတြက္က် မႏၲေလးက ရတနာပံုတကၠသိုလ္ကိုပဲ နႏၵ သေဘာအတိုင္းေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပင္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္စြာ, ၾကည္ျပာနဲ႔ မ်ိဳးမ်ိဳး တို႔လဲရတနာပံုတကၠသိုလ္ကိုပဲတက္ၾကမွာဆိုေတာ့ နႏၵလည္း အျခားေက်ာင္းမတက္ခ်င္ေတာ့။ ခုေတာ့ နႏၵေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္ခဲ့ေလၿပီ ... ဆယ္တန္းၿပီးကတည္းကေန ခုခ်ိန္ထိတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမေတြ႕ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လဲ စကားေတြတဝႀကီးေျပာခ်င္ေနမိသည္။ နႏၵ အေတြးေကာင္းေနတုန္း .......
"သားေရ ..... မထေသးဘူးလား နိႈးစက္ပိတ္ၿပီးျပန္အိပ္ေနတာလား"
တံခါးေခါက္ၿပီး ေမးလာတဲ့ ေမေမ့အေမး ....
"သားႏိုးေနပါၿပီ ေမရဲ႕ .... "
"ေအးေအး .... ျမန္ျမန္ထၿပီး မနက္စာလာစားဦး ေမေမ သားအတြက္ထမင္းေၾကာ္ထားတယ္ "
"ဟုတ္ ... ေမ"
နႏၵအခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ .....
အိပ္ယာမွထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္, ေရခ်ိဳးဖို႔လုပ္ရေတာ့မည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ အဝတ္စားလဲၿပီး ထမင္းစားခန္းကို ေျခဦးတည္ရမည္မလား။ ဗိုက္ကလဲ တဂြီဂြီနဲ႔ဆႏၵျပေနၿပီေလ။
"အားပါးပါး .... ဝက္အူေခ်ာင္းထမင္းေၾကာ္မွဟုတ္ရဲ႕လား"
နႏၵေျပာရင္းဆိုရင္း ခံုလြတ္တစ္ခုမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"ဟြန္း .... ဒါမ်ိဳးဆို ႏွာေခါင္းေလးက အနံ႔ခံတတ္တယ္ေနာ္" ထမင္းေၾကာ္ခူးေပးရင္း ထြက္လာတဲ့ ေမေမ့စကား ...
YOU ARE READING
မ်က္ရည္စီးတဲ့ပင္လယ္
Romance"ဘယ္လို ဒုကၡ, အခက္အခဲေတြပဲ ၾကံဳလာၾကံဳလာ မင္းေရွ႕မွာငါမားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးမယ္" မင္းေသြးေနာင္ " ငါပိုင္ဆိုင္သမွ်စည္းစိမ္ဥစၥာေတြအားလံုးထက္ မင္းကိုပိုမက္ေမာတယ္" ...
