"ဟူး .... ခုမွပဲ ေအးေဆးနားရေတာ့တယ္ကြြာ" ေျပာရင္းဆိုရင္း နႏၵ အိပ္ယာေပၚဘုန္းခနဲပစ္လွဲလိုက္သည္။ ဒီမနက္လည္း ေက်ာ္စြာ ကားဂိတ္မွလာႀကိဳေပးလို႔သာ အဆင္ေျပသြားေတာ့သည္။
"ကဲ ... ဒါဆိုမင္းခဏနားလိုက္ဦး။ ငါေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ငါ့ေကာင္မေလးဆီသြားလိုက္ဦးမယ္"
"ဘာလဲ ... မင္းေကာင္မေလးလဲ ဒီေရာက္ေနတာလား"
"ေအးေလ သူတို႔မိသားစုက ဒီကိုေျပာင္းလာၿပီေလကြာ ... မင္းကလဲ ေျပာထားလဲမမွတ္မိဘူး"
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သည္ မၾကာေသးမီက ေက်ာ္စြာတစ္ေခါက္ေျပာဖူးသည္။ နႏၵကသာ မမွတ္မိတာ။
" ေအးပါကြာ ငါမမွတ္မိလို႔ပါဟ ... မင္းကလဲ မိုးမလင္းေသးဘူး ဖြန္ေၾကာင္ဖို႔ကအရင္ေနာ္"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ ... မေန႔က စိတ္ေကာက္ေနလို႔ ဒီေန႔သြားေခ်ာ့မလို႔ကြာ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္အမွီျပန္လာမယ္ကြာ ... ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မင္းနားလိုက္ဦး ... အိုေက?"
"ေအးပါကြာ ... ႂကြ ႂကြ"
ေက်ာ္စြာအေၾကာင္း နႏၵေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ကိုးတန္းထဲကခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ စံပယ္ျဖဴ စိတ္ေကာက္ရင္ ေက်ာ္စြာမွာ ေမ်ာက္မီးခဲကိုင္ထားသလိုပင္။ အခုလဲ ဒီေကာင္ ဒီပံုစံအတိုင္းပဲကိုး။ နႏၵေတြးရင္းရယ္မိသည္။
.............
"တီ .... တီ .... တီ"
"တီ .... တီ .... တီ"
ဖုန္းဝင္လာေသာေၾကာင့္ နႏၵဖုန္းလွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ မ်က္စိေတာ့မဖြင့္ေသး။
"ဟယ္... လို"
"သား .... မႏၲေလးေရာက္ၿပီလား"
"ဟုတ္ ... ေမ"
"ေအးေအး ေရာက္ရင္ၿပီးတာပါပဲ, အေမကိုဖုန္းတစ္ခ်က္မဆက္ဘူးေနာ္"
" ဟင္း .... ေမကလဲ"
"အိပ္ေနတာလား ... ဒါဆိုလဲနားလိုက္ဦး, စိတ္ပူလို႔ေရာက္ၿပီလားလို႔ လွမ္းဆက္ေမးတာ"
" ဟုတ္ .... ေမ, ေနာက္မွသားျပန္ဆက္လိုက္မယ္ေနာ္"
နႏၵ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး နာရီကိုၾကည့္မိသည္။ ၁၁:၃၆ ေန႔လည္စာေတာင္စားရေတာ့မွာပဲ။ နႏၵ, ေက်ာ္စြာကိုဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္သည္။
YOU ARE READING
မ်က္ရည္စီးတဲ့ပင္လယ္
Romance"ဘယ္လို ဒုကၡ, အခက္အခဲေတြပဲ ၾကံဳလာၾကံဳလာ မင္းေရွ႕မွာငါမားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးမယ္" မင္းေသြးေနာင္ " ငါပိုင္ဆိုင္သမွ်စည္းစိမ္ဥစၥာေတြအားလံုးထက္ မင္းကိုပိုမက္ေမာတယ္" ...
