I keep on thinking evertime. Ito ba talaga ang itinadhana sa akin?
Ang umiyak at masaktan palagi? Yung binibigay mo naman yung best mo pero your best is not enough pa rin.
Nakakainis na tadhana yan. Baka kasi noong ginagawa niya ang story ng buhay ko galit siya kaya lahat ng galit niya napunta sa istorya ko.
Bakit kasi sa lahat ako pa?
I already loved so many boys but they chose to broke my heart. The hardest part? They all left without explanations.
The fuck right?
Kaya kung ikaw ang nasa posisyon ko. Kakayanin mo pa ba? Kakayanin mo bang magpanggap na masaya kahit deep inside ayaw mo na?
O kakayanin mo pa rin?
Kasi ako, malapit na akong bumigay. Malapit ko ng marating ang kadiliman ng buhay ko which is kamatayan.
Wala naman na akong makitang will to live eh bakit ko pa papatagalin ang buhay ko. Right?
