DoJae : Raincoat
(1)
ซ่า
ฝนแรกของปีเทลงมาหลังท้องฟ้าครึ้มจนอึมครึมมาค่อนวัน ร่างโปร่งท้าวแขนกับขอบหน้าต่าง แนบแก้มกับบานกระจกเย็น ๆ พลางเสสายตามองกลุ่มนักเรียนชายที่คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นเพื่อนร่วมรุ่นวิ่งออกจากสนามบาสกันจ้าละหวั่น
เสียงคุณครูหน้าห้องเบาลงเมื่อเสียงฝนแรงขึ้น กระจกหน้าต่างขึ้นฝ้าและเสียงแปะ แปะ ที่กระทบทำให้เขาผละตัวออกห่าง เปลี่ยนมาเอาหัวฟุบโต๊ะ ก่อนจะนับถอยหลังเวลาหมดคาบในใจ
"วันนี้พอแค่นี้ สวัสดีค่ะ" คุณครูสาวก้าวออกจากห้องได้ไม่ถึงสองวินาที นักเรียนบ่นโอดโอยถึงสภาพอากาศที่เลวร้ายเป็นเท่าตัวเมื่อถึงเวลาเลิกเรียนแต่ฟ้ายังคงรั่วไม่มีทีท่าจะหยุด หลายคนพกร่มแต่นั่นก็ไม่น่าจะเอาอยู่เมื่อเทียบกับฝนที่ตกประหนึ่งพายุ ทั้งที่เป็นฝนตามฤดูกาลแท้ ๆ
เจ้าของลักยิ้มที่ข้างแก้มรูดซิปเป้แล้วสะพายขึ้นหลัง สองมือสะบัดเสื้อกันฝนที่ใส่ในช่องเล็กๆของกระเป๋าเป้มาร่วมสามเดือน ได้ฤกษ์ใช้เสียที เหลือบตามองเพื่อนร่วมห้องมากกว่าสิบคนที่เริ่มทำหน้าเครียดเมื่อหาทางออกจากอาคารเรียนไม่ได้ แอบยกยิ้มเล็ก ๆ แล้วสวมเสื้อกันฝนสีชมพู เดินลงบันได ฝ่าหยดน้ำที่กระทบพลาสติกคลุมตัวเปาะแปะ เปาะแปะ
เจ็บ ๆ คัน ๆ ดี
ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนเรียกได้ว่าเกือบจะร้างผู้คน ทั้งที่ปกติเขาแทบจะไม่มีที่ยืนใต้หลังคา รุ่นพี่ปีสุดท้ายที่ยืนอยู่ริมขวากำลังเสียดายร่วมกันฝนที่ซี่เหล็กด้านในหักเพราะต้านแรงน้ำไม่ไหว ไม่ต่างจากน้องผู้ชายที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันนักกำลังเทน้ำออกจากกระเป๋านักเรียนพร้อมแสดงสีหน้า what the fu-k
