Losse verhalen

1. De stad der Verdoemden

Ik loop door een stadje waar wat afval rondwaait tussen de huizen. Er is geen mens op straat. Tot ik opeens gekraak hoor en schorre, krakende fluister stemmen, "Help ons, help ons..." Ik kijk om me heen, om de bronnen van deze stemmen te ontdekken. Dan zie ik uit de schaduwen mensen komen, of in ieder geval, skeletten die ooit mensen geweest waren. Ze strompelden naar me toe, stukjes opgedroogde huid en flarden kleren met zich meeslepend in een poging de ijzige kou ooit uit hun botten te verdrijven, hun haren wapperen, dood en droog, zachtjes in de kille wind. "Help ons meisje, help ons..." Ik struikel achteruit. "Ze is te bang, ze durft niet. Ze zal ook worden verdoemd tot leven in de dood, niemand zal ons helpen... Voor altijf leven in de dood." De andere skeletten knikken en hun schedels draaien vervaarlijk op hun nekwervels. "Ja, te bang, voor altijd leven in de dood," prevelen ze. "Dood..." Fluisteren ze terwijl ze weer teugschuifelen naar hun schaduwen. "Dood..." Het weergalmt tussen de huizen. "Dood..." Het verdooft mijn gehoor. Ik begin te rennen, tussen de huizen door, schaduwen zorgvuldig ontwijkend, in en uit smalle steegjes, over het marktplein en langs schuren. Ik hoor vanachter me krakend gelach, ik ren harder, van voor hoor ik rammelend gegrinnik, ik wijk af naar links, voor me doemt een steegje op vol schaduwen. "Ze is bang, net als wij, maar ze zal zich bij ons voegen en zich in de beenderen der verdoemden nestelen, om te leven in de dood..." Ik hoor nu links en rechts uit het steegje instemmend gemompel, "dood..." Broze botten die vroeger handen hadden moeten zijn, worden uit de schaduwen gestoken, ze proberen me te grijpen, me naar hun schaduwen toe te trekken. Met mijn gezicht vol afgrijzen keer ik me om en ren rechtsaf, ik hoor weer een krakende, ratelende lach, de grond achter me begint af te brokkelen, ik ren nog harder. Plots voel ik geen grond meer onder m'n voeten, en ik val, in een eindeloze diepte. "Voor eeuwig..." Mompelt een schorre fluisterstem nog.

~Einde~

Door: Sophie E.M. Ellens
Datum: 27-07-2014
Copyright 2014