Death Till Dawn - Calling Of The Dead

○Chapter 1○

Σε ένας κόσμος όπου δεν μπορούσες να πιστεύεις κανένας οτι και ας γινόταν, με πτώματα να περνάνε την καθημερινότητα τους περπατώντας και τρώγοντας τα σάρκα τον ανθρώπων. Όλοι κάνοντας ό,τι χρειάζονται για να επιβιώσουν είτε να γίνουν κανίβαλοι ή να ειναι δυνατή και να βρίσκουν άλλες επιλογές.

Μες σε αυτόν τον κόσμο ζούσε η Νέττι Παπαδοπούλου, ένα κορίτσι με πολλή θάρρος έτοιμο να χτυπήσει ή να είναι αδίστακτοι.

Η Νέττι απο μικρή ηλικία έπρεπε να δει με τα δικα της ματια πως η γονεις της έπεσαν στα πόδια τους γεμάτοι αίματος, τον αδερφό που αγαπούσε τοσο πολύ και την μικρή της αδερφή να πέσουν και αυτοι στα δυο τους πόδια.

Αυτη η ανάμνηση ηταν κατι που προσπαθούσε να ξεχάσει, μην θέλοντας να δει τα θαμπά ματια τους. Προσπαθούσε να περάσει κάθε μέρα ζωντανή μεχρι που να έρθει η μερα οταν το τέλος της ερθει, αλλα για τον μεγάλο της αδερφό, Άκη θα ζούσε όσο χρειάζονταν.

Η ίδια τωρα εκανε τον δρόμο της προς μια πολύ στην Λαμία. Δεν της πέρασε απο το μυαλό πως είχε περάσει από την Αθήνα προς την Λαμία στην διάρκεια τριών μερών.

♤Πλευρας Νέττι♤

Επιτέλους βρηκα τον εαυτό σε μια πόλη της Λαμίας όπου δεν υπήρχαν τα καταραμένα πλάσματα που ονομάζονται ζόμπι. Κρατούσα το τσεκούρι μου σφιχτά σε περιπτώσεις πως ένα από αυτά ηταν κοντα. Κοιτουσα αριστερά δεξιά για προμήθειες, ακομα τιποτα.

Τα βήματα ακούγονταν επάνω στον ερειπωμένο πεζοδρόμιο, θυμάμαι πως εγω, η Ειρήνη και ο Άκης ερχόμασταν εδώ το καλοκαίρι να δούμε την γιαγιά, τωρα πια οπως δεν νομίζω να την δω αφου εγινε ολο αυτο.

Ένιωθα τα δάκρυα στα μάτια μου αλλα κανενα απο αυτα δεν έπεσε. Σταμάτησα και το έσκασα διότι μπορουσα να ακούσω να έρχεται ένα αυτοκίνητο, απο οτι μπορουσα να καταλάβω. Γρήγορα μπήκα στο ποιο αηδιαστικό μέρος που μπορουσα να φανταστώ, σκουπιδοτενεκές.

Ελπίζα με ολοι μου την καρδιά να μην είχαν ακούσει αυτοι την φασαρία, έμεινα ακίνητη.

Από ότι μπορουσα να πιάσω, αυτοι οι τύποι είχαν παρκάρει κοντά μου, βγαίνοντας.

"Λες εδω να έχει κατι καλο;" Ρώτησε, μια αντρική φωνή ψυχρά.

"Αν το σκάσεις, μπορεί και να βρούμε κάτι χρήσιμο" Ειπε αλλη μια αντρική φωνή.

Αν ήταν μονο δυο, θα μπορούσα να τους σκοτώσω εύκολα, αλλα οπως καθόμουν σταθερά ακουσα ο ένας από αυτούς να πυροβολεί τον αέρα, κάνοντας με να πηδήξω απο σοκ.