Rix.

Hoofdstuk 1

Zondag 3 juli 2014

De hele dag,

Ik denk de hele dag,

De hele dag denk ik,

Ik denk.

Schrijven,

Ik doe ook aan schrijven,

Schrijven doe ik ook,

Maar niet de hele dag.

Oh hallo beste lezer,

Ik ben zo druk met denken en schrijven dat ik me vergeet voor te stellen. Ik ben Rix. Ik ben een denker en een schrijver. Ik hou niet van praten. Wel van denken. Je leest nu mijn gedachten. Gek he, dat je dat kan lezen. Als ik ze niet zou opschrijven zou je ze niet kunnen lezen. Dus eigenlijk is gedachten lezen niet onmogelijk. De gedachten moeten alleen op geschreven zijn. En ik weet dat je denkt dat ik gek ben. Ik noem het liever niet gek, maar apart ben ik wel. Ik weet ook dat je het raar vind dat ik niet praat. Maar ik praat wel. Heel soms. Maar dan alleen op een dinsdag om véértien uur véértien. Ik leg je later uit waarom. Of niet.

Ik dwaal snel af van waar ik mee bezig was. Ik was me aan het voorstellen. Ik ben dus Rix. Ik ben vijftien jaar. Ik vertel niet vaak over mezelf. Waarom? Hoor ik je denken. Ik praat niet. Nou niet veel. Heel soms maar. Op dinsdagmiddag om véértien uur véértien. Maar niet elke dinsdag. Alleen de derde week van de maand. Mijn ouders zijn er aan gewent. Ze hebben me vroeger naar wel zévenentwintig psychologen gebracht. Maar, ik praat niet dus ook niet tegen een psycholoog. Het is waarschijnlijk heel moeilijk te geloven voor een normaal persoon als jij dat ik niet praat. Aangezien ik heel veel schrijf. Als ik schrijf kan ik mijn gevoel kwijt. Op papier ben ik echt mezelf. Ik kijk wel uit met wat ik schrijf, net zoals jij hoogstwaarschijnlijk uitkijkt met wat je zegt. Stel je voor dat een verkeerd persoon dit boek in handen krijgt. "Dan ben ik nog lang niet jarig" in normale mensentaal. Maar ik ben nooit jarig. Jarig zijn is verschrikkelijk. Ik ben vroeger wel jarig geweest. Dus ik weet wat het is. Het is verschrikkelijk. Veel mensen, knuffels, zoenen en verassingen. En om niet te vergeten, vragen, heel veel vragen. En altijd dezelfde. Waarom ik niet praat. Op de verjaardagen die ik heb meegemaakt, dat zijn er zéven en een half, kreeg ik altijd een paniek aanval. Gillen, schreeuwen, huilen en vomeren. Of hoe normale mensen dat zeggen, kotsen of overgeven. De laatste verjaardag was toen ik acht werd. Halverwege hebben ze hem afgeblazen. En hebben ze besloten mijn verjaardag niet meer te vieren. Eindelijk.

In mijn leven heb ik veel psychologen gezien. Na veel onderzoeken, hebben ze besloten dat ik zwaar autistisch ben. Lekker makkelijk, zo'n stempel. De enige reden dat ze dat zeggen is om van mij af te zijn. Maar ik vind het prima. Ben ik eindelijk van hun af.

Mijn hobby's wil je vast ook wel weten. Ik ben daar dus niet zo goed in. Vertellen wat mijn hobby's zijn. Ik heb een week op voetbal gezeten. Is dat dan mijn hobby? Ik lees veel boeken. Is lezen mijn hobby? Ik denk veel. Is dat dan mijn hobby? Denken doe ik de hele dag. Maar kan je dat een hobby noemen?

Ik ben fan van Jayden Tailes. Een hele bijzondere acteur met hele mooie lichtblauwe ogen. Ik hou echt van hem. Of is dat gek om te zeggen? Dat je als jongen van een jongen houd. Homo noemen ze dat. Maar ben ik dat wel? Telt dat, houden van een acteur? Ben je dan wel echt verliefd? Of ben ik gewoon heel erg fan? Jayden is zo mooi. Heldere lichtblauwe ogen, warrig lichtblond haar. Sixpack. Gespierde armen, maar niet te gespierd. Echt een droomman. Het is misschien wel één van de redenen dat ik niet praat. Straks moet ik vertellen dat ik misschien wel homo ben. Dat kan niet. Niemand mag dat weten. Niemand gaat dat weten.

Nu is het vakantie. Ácht weken lang. Twee maanden dus. Twee maanden schrijven en denken. Zoals altijd. Het enige andere is dat ik niet naar school mag. Ik moet er elke vakantie weer aan wennen. Niet elke ochtend naar school fietsen. Ik zit op een hele fijne school. Een speciale school, zo noemen de normale mensen het. Ik heb daar mijn eigen begeleiders. Ééntje voor problemen, ééntje voor vragen over school, twéé voor als ik een aanval heb. Dat is namelijk nodig als ik een aanval heb. Dan heb ik mezelf niet meer aan de hand.

Ik ben voor vandaag klaar met

schrijven. Ik ga weer verder met denken.