No Story

Dan het weg duwen

Na dat ik hen alles verteld bleven ze vragen stellen. Ze vroegen me er mee te stoppen! Zouden ze me begrijpen als ik zei dat het niet zo makkelijk is om dat te doen ? Alles werd nog is erger. Ik voelde me slechter worden. Nachten werden nog een grotere hel ! Ik had geen zin meer om met ze af te spreken. Wanneer zei het vroegen zei ik natuurlijk ja. Om hen niet te kwetsen uiteraard! Maar dat waren ze wel. Ik ging om met andere mensen met dezelfde "problemen" als mij. Ze dachten dat ik hen niet meer leuk vond. Ze zeiden : "Vind je het wel leuk met ons af te spreken?" , " Waarom praat je nog zo weinig?" , " We missen de oude jij!"Alles leek mijn schuld !!! Maar ze dachten dat het die van hen was ! terwijl het helemaal en alleen aan mij lag! Ik was depressief en zij leiden eronder ! Ooit zei één van hen : "Sorry dat ik een slechte vriendin ben." Dat vond ik zo erg ! Dat ze zich zo voelde was mijn schuld ! Op dat moment had ik niemand meer om tegen te praten! Een ander meisje dat in mijn klas zat waar ik mee chatte , probeerde me ook een tijd te helpen ! Het was heel lief van haar ! Ze begreep me redelijk goed. Maar zelfs haar duwde ik eigenlijk weg. Er waren er zoveel die onder mijn depressie leden , dat het misschien maar beter was als ik er niet meer was !! Want zelfs thuis leek ik voor problemen te zorgen. Ik stelde hen teleur door : Mijn leerstoorenis , Depressie , Sociaale- Angst , Onhandigheid , Eetprobleem , Angststoorenis.Mijn ouders kenden niet al deze problemen! Sommige waren geheim ! Als ik erover zou vertellen ... moest ik hen nog meer teleur stellen !

Na dit alles ..

Zat ik zo diep in de grond..

Was ik zo hard gebroken ...

Het voelde alsof ik aan het verdrinken was!

En ergste was nog... ik ging er niet aan dood !

Zou het ooit nog goed komen ?