Memmoria ; Stad der herinnering

'Ook wanneer alles omvalt zal jij moeten blijven staan'.

"Mama, mama, kom terug, mama!" riep ik. En toen zag ik het gebeuren, mijn vader en moeder precies tegelijk onder een auto. Bonk, een harde klap in mijn hart.

Hoofdstuk 1

De begravenis was verschrikkelijk, en mijn opa en oma hielpen ook niet echt. Ze deden alsof mijn verdriet zo weer over ging. Maar dit verdriet gaat nooit meer over, dat wist ik gewoon. Alles zou anders zijn, nooit meer bij mama achterop de fiets of een potje volleyballen met papa, nooit meer papa en mama die zouden zeggen dat ik altijd hun kleine meisje zou blijven. Voor de begravenis had ik uren voor de kast gestaan, wat hadden papa en mama mooi gevonden? Uiteindelijk had ik mijn zwarte strakke rokje, mijn grijze hemdje en roze jasje aangedaan. Ik wist zeker dat mama dat geweldig had gevonden. De kist heb ik samen met opa en oma in het graf gelegd, daarna heeft opa mijn hand gepakt en zijn we samen weggelopen. En toen begon opa te praten ; "Levi, je kan niet bij ons wonen, we zijn te oud om voor je te zorgen". Een angstig gevoel kwam naar boven, ik raakte in paniek. Waarom zei oma niets? Waarom hield ze hem niet tegen? Waarom voelde ik dat het niet goed was? Ik begon hard te huilen. Opa trok me dicht tegen zich aan. "Het komt wel goed" zei hij, maar door de manier waarop hij het zei wist ik niet of ik hem moest geloven.

"Hallo Levi, ik ben Therese, dit moet allemaal heel moeilijk voor je zijn". Ik keek de vrouw die voor de deur stond doordringend aan. Nee, natuurlijk is dit niet moeilijk, mijn ouders zijn net dood. Ik word in een nieuw gezin geplaatst met een moeder die Therese heet, maar verder is er niets moeilijks aan, wilde ik zeggen, maar ik herstelde me en zei ; "Goedemiddag, ik heb chocolade meegenomen". Daarna heb ik de hele middag op de bank gezeten en tv gekeken met mijn nieuwe broertje Joris en zus Daisy. Alles voelde zo onwerkelijk, hoe kon je in 2 maanden een heel nieuw gezin hebben? of beter, een heel nieuw leven?!  Rond half 6 kwam Jan-Peter thuis, mijn 'vader'. Van het eten proefde ik weinig en toen we klaar waren ging ik meteen naar boven. Daisy kwam nog even naar mijn kamer maar ik merkte dat er een ongemakkelijke sfeer hing. "Ik moet huiswerk maken" zei ik dus snel. Daisy keek me een beetje vreemd aan maar knikte toen, "Oke" zei ze en ze liep naar de deur. "Als je iemand nodig hebt" zei ze nog even, "Mijn deur staat altijd open".  Ik glimlachte, "Dankjewel, dat is lief van je".  Toen liep Daisy de deur uit naar haar eigen kamer. Het was lief van haar, maar ik merkte dat ze in niets op mijn leek. Zoals iedereen in dit dorp die ik tot nu toe had ontmoet. Het waren kakkers, overduidelijk, mijn uiterlijk paste er niet tussen. En daarom mijn hele ik niet. 

"Mama, mama, ga niet weg, ik kan niet zonder je mama, ik ben nog te jong!" schreeuwde ik. "Ik zou toch nooit bij je weggaan" zei mama. "Jij gaat altijd weg!" schreeuwde ik terug en mama keek gekwetst. "Levi, ben je wakker, Levi, word eens wakker!" de schelle stem van Therese klonk hard in mijn oor. Ik voelde me niet lekker, maar ik wist niet of dat kwam doordat ik vandaag naar een nieuwe school zou moeten. "Kom op Levi, anders kom je te laat" zei Therese en ze sleepte me bijna mijn bed uit. Ik keek haar geërgerd aan maar stapte toen langzaam mijn bed uit en liep naar mijn kast, ik moest er goed uit zien mijn eerste schooldag. Ik keek in mijn kast, ik zou nog meer kleding krijgen van mijn opa en oma maar nu moest ik het hier mee doen. Uiteindelijk koos ik voor mijn roze bloemenjurkje met lichtbruine riem, bruine hakken, armband met roos een mooie ketting en knalrode lippenstift.  Papa noemde me altijd een prinses in dit jurkje, ik kreeg tranen in mijn ogen bij het idee. 

Eenmaal op school aangekomen bleek het nog erger dan ik had gedacht. Doordat ik in zo'n klein dorp terecht was gekomen, midden in het schooljaar, kende iedereen elkaar al en was ik dus duidelijk 'de nieuwe'. Ik werd van alle kanten aangestaart en hoorde mensen over me smoezen. Ik keek op mijn rooster, mijn eerste les was Nederlands van mevrouw de Ruijter. Toen ik binnenkwam kwam ze meteen naar me toe gelopen, het leek me een aardige vrouw.  "Hallo jij moet Levi zijn" zei ze met een aardige stem, ik wist nu al zeker dat ik haar aardig zou gaan vinden. "Misschien kan je je even voorstellen, dit is je eerste les toch?" ging ze verder, dat was dan weer minder. Ik wilde mezelf helemaal niet voorstellen, toch liep ik achter haar aan en ging ik voor de klas staan. Mevrouw de Ruijter verhefde haar stem en begon te praten, "Jongens en meisjes, Stilte, vandaag is een speciale dag, Levi komt namelijk nieuw bij jullie in de klas". Ik wist niet of he door het word 'Stilte' of door 'speciale' kwam maar iedereen was meteen stil en staarde me aan. "We gaan even een voorstelrondje houden" ging mevrouw de Ruijter verder, zij zelf klonk erg enthousiast maar de klas zuchtte, ik snapte ze volledig. Het begon bij een groepje meisjes dat ik meteen al niet aardig vond, ze leken een beetje op Daisy, Claire, Michelle en Jennifer. Daarna kwamen Job, Dennis en Laurens, maar ik was al snel afgehaakt. Tot het laatste groepje aan bod kwam, Dave, Amber en Laura. Ze zagen er aardig uit en lachte meteen naar me. Ze leken helemaal niet op Daisy en de rest van de klas. Mevrouw de Ruijter schraapte haar keel. "Ik hoop dat je het gezellig gaat hebben hier in de klas"  zei ze toen. Ik schonk haar een glimlach en zocht een plaatsje. De enige plek die over was was naast het meisje wat ik me herinnerde als Laura. Ik had al snel door dat Laura en ik het goed met elkaar konden vinden, ze praatte veel. Misschien iets te veel voor mij, maar ik vond het fijn dat ik niets hoefde te zeggen. Laura was een bijzonder meisje. Ze had rood haar en sproeten, het prototype nerd, maar toch was er iets bijzonders aan haar. Ik keek naar haar ogen, ze hadden een bijzonder mooie kleur. 

Laura liep met me mee naar de volgende les. Frans, ik was daar nooit goed in geweest. Toen we het lokaal binnen kwamen kreeg ik een verontschuldigende blik van Laura toegeworpen. "Ik zit hier al naast Amber, het spijt me" zei ze. Ik had Amber nog bijna niet gezien vandaag, het was een lang, tenger meisje met lange blonde haren. "Ik zie je na de les wel weer, goed?" vroeg Laura en voor ik kon antwoorden was ze al weg. Ik liep naar meneer den Duin, die blijkbaar de docent was en stelde me voor. "Hallo meneer, ik ben Levi, ik ben nieuw, waar kan ik zitten?". Hij keek me raar aan, "Rustig dame, misschien kan je je beter eerst even voorstellen?". En dus moest ik me nog een keer voorstellen, na een minuutje tegensputteren had ik me gewonnen gegeven. "Oke dan, maar ik snap niet waarom,  ik heb" maar meneer den Duin onderbrak me ; "Jij stelt je voor jongedame, anders is dit je eerste bezoekje aan de directrice". Ik mocht den Duin meteen al niet, maar ik deed een stapje naar voren, zei ; "Ik ben Levi Vermeer, mag ik nu gaan zitten?". Ook deze klas zat bijna vol, al mocht ik nog wel kiezen. Er waren nog 2 plekjes, 1 naast het meisje wat Claire heette en 1 naast de jongen die Dave heette. Ik zag Claire haar arrogante blik en besloot naast Dave te gaan zitten. Hij was een aparte jongen, je kon zien dat zijn blonde haar was geverfd door de donkere plukjes die er doorheen zaten en door zijn lichtblauwe shirt kon je duidelijk zijn six-pack zien. Toch had ik niet het gevoel dat het een erg populaire jongen was, hij glimlachte even toen ik ging zitten, maar keek toen verlegen weg. Halverwege de les begon ik me ongemakkelijk te voelen, waarom bleven die helderblauwe ogen van die jongen me aanstaren. Ik keek terug, maar was hier nooit erg goed in. Snel keek ik weer weg, ik voelde zijn ogen in mijn rug prikken. Ik probeerde op meneer den Duin te letten maar dit lukte niet zo goed. Opeens scheurde Dave een blaadje uit zijn schrift, krabbelde er iets op en schoof het toen naar me toe. Ik weet niet wat ik had verwacht, maar dit duidelijk niet. Zijn handschrift was sierlijk en het enige wat op het briefje stond was ; 'Hoi, hoe is het? Hoe vind je je nieuwe school?'. Ik keek hem vreemd aan, nu zag ik zijn glimlach pas, wat was dat een prachtige glimlach. 'Ik moet nog even wennen' schreef ik en toen bleef mijn hand maar schrijven, alsof ik hem al jaren kende en alles kon vertellen ; 'Alles voelt zo vreemd, mijn ouders zijn dood en nu woon ik bij een gezin dat ik nog maar een paar dagen ken. Ik heb helemaal niemand om mee te praten, ik wil zo graag mijn ouders terug'. Ik schrok en schoof snel het blaadje naar hem toe. Ik merkte dat ik tranen in mijn ogen had gekregen. Hoe kon ik zo open over mijn ouders praten tegen iemand die ik amper kende. Ik voelde een traan over mijn wang lopen, en nog één, ik moest weg. Ik pakte mijn boeken en mijn tas en liep snel het lokaal uit.  Op de wc probeerde ik mijn gedachten op orde te krijgen. Ik hoorde voetstappen, Dave? Maar toen hoorde ik Laura's stem ; "Levi, zit je hier? wat is er aan de hand?". Ik probeerde te antwoorden, maar het enige geluid wat uit mijn mond kwam was "aaa". De voetstappen gingen sneller en Laura bonkte op de deur. "Levi wat is er?" ik hoorde de paniek in haar stem. Ondertussen was ik weer wat rustiger. Ik deed de deur open en stapte naar buiten. Laura slaakte een zucht van verlichting. Ze gaf me een knuffel en begon weer te ratelen ; "Jeetje Levi, wat heb jij me laten schrikken zeg, wat is er aan de hand?". Ik kreeg tranen in mijn ogen. "Ik wil het er niet over hebben"  zei ik. Laura keek me gekwetst aan. Ik zuchtte en had een beetje medelijden, "Niet nu bedoel ik, een andere keer, het is nu een beetje een zooitje". Laura glimlachte, "Ik help je even met je mascara want zo kan je echt niet het lokaal in!" zei ze toen. Ik keek in de spiegel en zag hoe mijn hoofd er uit zag. En daar stonden we dan, keihard te lachen in de wc. Mijn haar helemaal door de war en mijn mascara over heel mijn wangen, Laura's hoofd knalrood van de stress. Maar ik was blij, want ik had mijn eerste vriendin gemaakt.