Τόσο απλά και αθώα με πλησίασες. Συγχρόνως όμως τόσο φανερά και βαθιά.
Δεν πλησίασες εμένα. Δεν ξέρω. Ισως έναν εαυτό, εαυτό δικό μου που κατάφερες να φανερώσεις. Ενας εαυτός κρυβόταν. Πόσο μάλλον, ένας εαυτός που δεν ειχε ξυπνήσει.
Δεν επέλεξες το επιφανειακό. Ηρθες, άγγιξες, έψαξες, έβγαλες το αληθινό.
Χιλιάδες επιφανειακοί δρόμοι μας χωρίζουν γιατί εφυγες. Παρ'ολ'αυτά τους σκάβεις, ψάχνοντας πάλι να αγγίξεις. Κάτι όμως σ'εμποδίζει.
Η νύχτα ανασαίνει όλο και περισσότερο. Θυμίζει εκείνη την ημέρα. Ξέρεις.
Εχεις πάρει πια τη μορφή μιας επιθυμίας, μιας επιθυμίας ανεκπλήρωτης.
Η νύχτα βαριανασαίνει. Μάλλον απ'τη κούραση. Απ'τη κούραση του να βρω γιατί δεν με αγγίζεις πια.
-------
Αυτό για ένα άτομο που γνώρισα, ανοίξαμε τις ψυχές μας και ίσως να μην ξαναδώ ποτέ.
Η ανάμνηση όμως μένει, σωστά;
