Het is 30 oktober 2007, precies 1 week nadat mijn vader zichzelf door het hoofd schoot.
Ik sta voor een grote deur, aan mijn linkerkant hoor ik mama praten met een vreemde man, de man is lang heeft een soort gekke cape om en een oud boek in zijn handen. Als je het mij vraagt vind ik hem best wel een beetje op sinterklaas lijken, maar dan met een zwarte mantel, een gouden boek en zonder hoed. aan mijn rechterkant zie ik mijn 2 zussen staan, Daphne en Florine. Ze zien er triest uit en zonder een traan te laten vloeien staren ze naar de deur. De gekke man met wie mama stond te praten loopt door de deur en wij lopen achter hem aan. Florine pakt mijn hand vast en kijkt me bezorgd aan, maar toch laat ze een kleine glimlach op haar gezicht verschijnen.
We lopen met zijn viertjes door de grote deur, door naar een zaal. De zaal ziet er best leeg uit, er staan verbazingwekkend veel stoelen althans dat denk ik want je ziet ze bijna niet meer door al die mensen die erop zitten, de mensen hebben allemaal zwart aan. maar dan kijk ik even naar beneden, en zie dat ik zwarte sandaaltjes aan heb en een zwarte panty met een lief maar somber jurkje, ik kijk naar rechts en zie Florine nog steeds naast me lopen met mijn hand vast, ook zij heeft zwarte kleding aan. Dan kijk in naar links en zie mama en Daphne lopen, die zijn ook zwart gekleed. Ik heb wel genoeg om me heen gekeken vind ik en kijk weer voor me uit. We lopen door een soort gangpad dat gevormd word door de stoelen. Mijn oog valt op een kist, het staat op een podium met twee mooie grote boeketten bloemen ernaast. De kist komt steeds dichterbij en ik zie dat het open staat, ik probeer de zien wie erin zit maar het lukt net niet. ik merk dat ik word meegetrokken door iemand en me op een stoel neerzet. Ik kijk om me heen en zie dat we op de eerste rij zitten, ik zit precies aan de hoek van het gangpad en kan zo mooi iedereen zien. Ik ben dan wel al 5 (bijna 6) maar ik ben nog nooit op een begrafenis geweest, of ik kan het me niet meer herinneren. Wel ben ik oud en wijs genoeg om te weten dat hoe verder je vooraan zit je beter met de overledenen verbonden bent. Ik denk even heel diep na maar er maar niet opkomen wie er in die kist zou kunnen liggen.
Ondertussen is de man met de zwarte cape begonnen met praten en zegt iets over wat een medelijden hij heeft, en nog wat dingen. Als hij klaar is hoor ik snikkende mensen in de zaal, ook mama, Daphne en Florine snikken. Ondertussen komt er iemand naar voren gelopen en zie dat het tante Greet is, de zus van papa. Ze zegt wat dingen over papa en wat voor geweldige vader hij was voor zijn dochters. Toen ze die laatste worden zei, zag ik hoe alles tot stilstand kwam, ik begon ineens alles te horen in de zaal, van het gesnik naar het verschuiven van stoelen tot mijn eigen adem die ineens even stopte en mijn hart die even een keer de veel sloeg.
Ik wilden NU zien wie er in die kist lag! Ik bedacht me echt wel dat papa er in kon liggen, maar toch was ik nog zo zeker van mezelf dat hij het niet kon zijn! Ik zag hem vorige week nog. Hij ging even langs ons oude huis om afscheid te nemen van alles waar zij zo lang voor gewerkt had, het bedrijf aan ons grote huis met grote tuin aan de rand van het bos. Ik snapte al niet waarom we moesten verhuizen, het was iets met de regering en dat we eruit moesten... Maar, mama zei dat papa eventjes niet zou terug komen en dat we in de tussentijd even bij een vriendinnetje moesten logeren omdat zij wat dingen moest verwerken en regelen.
Ze zei niks over dat hij dood was. Ik ben in mijn gedachten weg gezakt en er word in eens iets op mijn schoot gelegd, het is een roos. Ik kijk opzij en zie dat Daphne, Florine en ik de enige zijn met een roos. Mijn zussen staan op met de roos in hun hand en ze lopen naar de kist, ik volg ze en loop langzaam het podium op naar de kist.
Ik kijk in de kist, en in zie mijn papa liggen. Hij heeft gesloten ogen en nette schonen kleren aan, ik hoor Daphne en Florine in tranen uitbarsten en ze zachtjes "doei, lieve papa" zeggen. Ze leggen hun roos op zijn borst en lopen van het podium naar hun stoel.
Ik volg hun voorbeeld maar zonder een traan te laten gaan, ik snap er gewoon nog niet zoveel van. Papa kan niet dood zijn hij houd van ons en zou ons nooit achterlaten, hij leerden ons alles over het repareren van auto's en bouwden zelf een super grote boom hut met ons, we hebben door hem zelfs een hele speeltuin in de achtertuin en de aller coolste verjaardags feestjes!
Hoe hij ons hielp met het beter maken van gevonden vogeltjes en muisjes is moeilijk te vergeten, en als hij ons de kieteldood gaf had je geen schijn van kans, en al zijn gekke bekke en stomme grapjes vergeet ik ook nooit.
Ik snap het gewoon niet en blijf alles ontkennen. Ik kijk nog even om me heen wie er allemaal zijn, ik zie vaste klanten van papa zijn bedrijf, familie en vrienden en kennissen en vriendinnen van mijn zussen en als ik even door het gangpadje kijk zie ik mijn juf zitten van groep 1/2... ze zwaait naar me en glimlacht lief. Ik glimlach terug en zie dat het al bijna voorbij is, een paar mensen deden nog een lief woordje en toonde hun medelijden naar ons. De zaal begint langzaam leeg te lopen maar mama blijft nog even zitten, het lijkt wel, alsof ze geen tranen over heeft en nu gewoon een beetje voor haar uit lijkt te kijken. Ik ga naast haar zitten en ontken in mijn gedachten dat dit echt is. Ik blijf tegen mezelf zeggen: "dit is toch niet echt, het is maar een stomme droom morgen komt hij gewoon thuis." Ik schrik wakker als ik ineens twee lieve herkenbare warme armen om me heen voel en zie dat ze van mama zijn, ik knuffel haar terug en ik vraag heel voorzichtig aan mama of het waar is, is papa echt dood? Ik voel haar naar moed zuchten, kijkt me aan met betraande ogen en zegt: "hij zal altijd blijven zien hoe trots hij op je kan zijn.
Ik snap wat ze daarmee bedoeld, ik laat mijn ogen zakken en denk bij mezelf:
"hij komt niet meer terug."
