You and me

Hoofdstuk 3

De volgende ochtend werd ik naast Jorn wakker. Hij sliep nog diep. Gisteravond was heel bijzonder. Ik ging uit bed en pakte een glaasje water. Ik liet Jorn nog even verder slapen terwijl ik aan de keukentafel zat om me heen te kijken. Na een hele tijd te hebben gewacht tot hij eindelijk wakker werd, was het al 11 uur. Op dat moment heb ik besloten dat ik maar naar huis ging. Ik pakte al mijn spullen en vertrok van Jorn zijn huis.

Ik was net thuis toen ik een appje kreeg van Jorn; 'Gisteravond was leuk, vanavond ergens samen eten? X' Ik legde mijn telefoon weg, want ik had nu geen zin om te reageren. Ik was kapot. Gisteren was ik al heel moe en ik had afgelopen nacht ook nog een korte nacht gehad qua slaap. Ik wilde nu eerst op bed liggen en eventjes slapen.

Ik werd wakker en had 3 gemiste oproepen van Michael. Als Michael mij belt is het al een wonder, maar zelfs 3 keer achter elkaar, vond ik raar. Misschien dat er wel iets aan de hand was, en met die gedachte heb ik hem terug gebeld. Hij nam echter niet op en ik ben gelijk naar zijn huis gereden. In de auto kon ik me totaal niet goed concentreren, want ik dacht aan wel 20 dingen tegelijk. Er gingen echt veel dingen in mijn hoofd rond. Ik kwam aan bij Michaels huis, maar daar was niemand. Hij kan natuurlijk op zijn werk zijn, maar dan had hij mij waarschijnlijk niet gebeld. Ik vond het heel raar, dat hij drie keer had gebeld maar vervolgens niet meer opneemt... Ik probeer hem gewoon nog een keer te bellen en dit keer neemt hij wel op. 'Met Michael' hij klonk heel verdrietig, bijna bang. 'Ja, met Jessica, gaat alles wel goed? Je had me een paar keer gebeld vanochtend...' Ik hoorde een diepe zucht aan de andere kant van de lijn. 'Ja klopt, het spijt me.' Ik onderbrak hem meteen en vroeg aan hem waarvoor hij zich verontschuldigde. 'Ik weet het niet Jessica, maar de laatste dagen gaat het wat minder met me. Ik probeer het steeds te verbloemen, maar deze ochtend kon ik het niet meer aan, en heb ik pillen geslikt.' Ik schrok me dood. Michael, de jongen die altijd vrolijk is; heeft een zelfmoordpoging gedaan? Dit klopt gewoon niet. Het kan gewoon niet waar zijn. Ik heb de laatste dagen helemaal niks aan hem gemerkt, hij was gewoon vrolijk. 'O mijn God! Waar ben je nu? Ik kom er direct aan!' Hij vertelde in welk ziekenhuis hij op het moment was en zei er ook bij dat ik niet hoefde te komen. Maar toen hij zei in wel ziekenhuis hij was, was ik al onderweg naar dat ziekenhuis. Ik maakte me enorm veel zorgen over Michael en ik  hoopte maar dat alles goed ging. Er gingen tienduizend vragen door mijn hoofd. Waarom heeft hij het gedaan? Komt het door mij? Komt het door mij en Jorn? Ik wist het echt niet meer. Mijn hoofd was een grote chaos.

Na een rit die voor mij wel uren duurde kwam ik eindelijk aan bij het ziekenhuis. Toen ik er naar binnen liep rook het er naar een bepaalde geur. Zo'n ziekenhuis geur. Ik vond dat altijd enorm stinken. Ik liep naar de informatiebalie om te vragen waar Michael was. De vrouw achter de balie was echt chagrijnig en het leek ook alsof zij mij niet vertrouwde. Ze had felrood kort haar dat er heel onverzorgd uit zag en ze had een spijkerbroek aan met daarop een hele lange blouse, die wel onder haar knieën uitkwam. En ze had van die hoge hakken aan waar ze absoluut niet op kon lopen. Ze keek me een keer fel aan en ze zei waar Michael op het moment lag. Hij lag nu nog op de huisartsenpost en hij zal straks overgeplaatst worden naar een andere afdeling. Ik liep naar de volgende balie, de balie van de huisartsenpost. Daar vertelde ik dat ik op zoek was naar Michael en tot mijn verassing zat er deze keer wel een aardig persoon achter de balie. Het was een heel lief klein vrouwtje en ze liep met me mee naar de kamer waar Michael zat. Ik bedankte haar vriendelijk en liep naar binnen.