Reapers Trilogy (Tagalized)

IV

-IV-

"Male-late ka na," sabi ni Dad, humigop ng kape bago itinuon ulit ang pansin sa binabasa niyang dyaryo.

Tinusok-tusok ko ng kutsara ang cereal sa mangkok ko. "Tapos na'ko."

Ang sakit ng mata ko. Hindi kasi ako nakatulog. Ayoko sanang pumasok pero mas ayoko namang magkulong lang sa nakakatakot na bahay na 'to lalo na kung si Dad ang kasama.

Habang inaabot ko ang backpack ko, pa-simple kong tiningnan ang Obituary section habang nagbabasa si Dad. Buti na lang, wala pang namamatay ngayong araw gaya ng sinabi ni Lindsay.

Si Dad ulit ang nag-drive. Baka daw magasgasan ko pa ang sasakyan niya. Wala akong nagawa kundi manahimik na lang at tumitig sa Jack Skellington bobblehead figure na nakadikit sa dashboard. Hindi ko na nga namalayan na nakatulog na pala 'ko.

SCREEECH!!!

Nagulantang na lang ako sa ingay ng busina ng mga sasakyang kasalubong namin. Nasa maling lane na pala kami.

"Dad! Babangga tayo!" sigaw ko, tinuturo ang sasakyang mabilis na paparating--isang 4WD Land Cruiser.

Mabilis na nailiko ni Dad ang sasakyan para umiwas, saka biglang nag-brake. Pakiramdam ko, parang na-scramble ang utak ko. Napamura si Dad. Naiwasan nga namin 'yung Cruiser, pero madulas ang daan kaya nagpa-zigzag zigzag muna ang sasakyan namin bago kami bumangga sa puno sa gilid ng sidewalk at namatay ang makina.

Pagmulat ko, umuusok na 'yung hood ng sasakyan. Hindi naman malaki ang sira ng sasakyan. Konting gasgas lang.

Nasasakal ako ng seatbelt kaya tinanggal ko 'yon. By some miracle, buhay kami pareho ni Dad. Kinusot ni Dad ang mga mata niya. Mukhang nakatulog siya habang nagda-drive. Na naman.

Huminto sa harap namin 'yong dilaw na Land Cruiser. Lumabas 'yung lalaking driver. Matangkad siya. Hindi naman mukhang katandaan pero gray na ang buhok niya.

Kinatok ng lalaki ang bintana pero tulala pa rin si Dad, nakatitig sa punong nabangga namin.

Lumabas ako ng sasakyan. Nagsimula na naman akong atakihin ng asthma dahil sa usok galing sa makina.

"Okay ka lang ba?" tanong ng lalaki sa'kin.

"O-okay lang po." Yumuko ako sa bintana. "Dad, okay ka lang?"

Noon lang kumurap si Dad."Hindi... hindi ko s-sinasadya. W-wala naman akong nabangga, 'di ba?"

Halatang puyat at wala sa sarili si Dad. At ang mas masaklap, mukhang hindi niya nadala ang driver's license niya.

"Mukang na-shock siya," sabi ng lalaking may-ari ng Cruiser.

"Arch--uhm... Dad?!" tawag ng isa pang lalaki galing sa likuran ko.

Paglingon ko, papalabas na ng front seat ng Cruiser si Vincent Sinclair. Ang swerte ko, 'di ba? Gusto ko bale talagang makita siya first thing in the morning, eh. Tch.

Nilapitan niya kami habang inaayos 'yung buhok niyang hindi mo alam kung mahangin lang ba sa labas o sadyang medyo ginulo. Hindi ko maiwasang mapatingin sa kaniya. Lalo pang nakaka-distract 'yung salamin niya kasi nagda-darken 'yong tint kapag natatamaan ng sinag ng araw.

"Okay ka lang?" Sa tono niya, parang wala naman talaga siyang pakialam.

Ako naman, nakanganga lang. Hindi makasagot.

"Ano pa ba'ng hinihintay natin?" tanong ni Vincent sa lalaking gray ang buhok. "I mean, male-late na kasi kami... Dad."

"Tingin ko, kailangan nating dalin ang father mo sa hospital..." sabi sa'kin ng Dad ni Vincent. "Yon ay kung okay lang sa'yo... Vincent," dagdag pa niya, hindi man lang matingnan ng diretso ang anak na para bang natatakot siyang mapagilitan siya.