Velettin. Çocuktun. Asla büyümedin. Seni hep o gülünce kısılan göz kenarların ve güzel ön dişlerinle hatırlamak istedim. Çok küçüktün benim için. Dört yaş büyük bir farktı bence.
Sen küçük yumruklarınla senin canını acıtan toprağa vururdun mesela, oysa ben o sıralar öğrendiğim küfürleri sıralardım muhtemelen.
Hiç büyümedin Jeon çocuğu, sen dizlerini parçaladı diye toprağa aylarca küs kalmıştın.
Hatırlıyor musun? Yine dizlerin kanıyordu. Burnunu çeke çeke yanıma gelmiş ağlamaktan değişen sesinle,
"Hyung bu acımasız toprak ne renk demiştin."
Ölümün de rengiydi değil mi hyung?
"Kahverengi işte" diyip seni kovacaktım Jungkook. Ama o kadar güzeldi ki gözlerinde ki masum bakış ağlamamak için dudaklarımı dişlemiştim.
Seni sandalyeye oturtup kitapçının ecza dolaplarından bulduklarımla dizlerini silmiştim.
Canım o gün çok acımıştı hyung, hatırlıyorum ama sırf bırakır gidersin beni diye gıkımı çıkaramamıştım.
Sadece kahverengi değildi. Biliyordun. Yanına bir sandalye çekip ben de oturmuştum. Yalan yok Jungkook bana renkleri sormanı seviyordum.
O zamanlar oyun gibi geliyordu bana, olmadığını söylemedin.
Yalancı Çoban.
En sevdiğim masalı bile unutmamışsın
Sesini çıkarmadan duruyordun öylece. Gördüğüm en güzel çocuktun sen Jungkook. Bunu söylemekten yılmayacağım çünkü çocuk bedeninin ötesinde ruhun reddediyordu büyümeyi. Sardığım dizine bakıp gülmüştüm.
Salıncağın korkuluğunu asla takmazdın.
"Hyung, takmazsam gökyüzüne daha çok yaklaşırım ki." derdin.
Muhtemelen o gün yine salıncaktan düşmüştün.
"Dizlerinde rengi." Başını kaldırıp şaşkın gözlerle Hı nidasını bırakıvermiştin dudaklarından
"Kahverengi toprağın da rengidir ne bileyim çikolatanın da. Dizlerinde işte. Hem canını yakar hem de bana dizlerini sardırmak için her geldiğinde benim içimi ısıttığı gibi içini ısıtır. Böyle bir renk ama en çok dizlerinde. Dizlerin çok öptü toprağı kahverengi de yaralı dizlerinin hatrı kalmış Jungkook. "
Gözlerin kocaman kocaman olmuştu.
" Hatır mı? Kalmış mı ondan dizlerimde sahi? Hyung dizlerimi hasta eder mi? "
Kahkahamı engelleyemedim Jeon çocuğu, sonra birden yüzüme yerleşen gülümsemeyi de keza öyle.
Çünkü gökyüzü gözlerin kahverenginin en nadide tonuydu.
Dizlerinde hatrı kalan kahverengi gözlerinde unutulmayı diliyordu.
Dizlerimde kahverenginin izi var hyung hatrını istemem.
