Waarom ben ik hierheen gegaan? Dacht ik echt dat ze me zouden vergeven? Ze zijn ziek in hun hoofd. Ik voel hoe het hoge gras in mijn blote voeten prikt. Ik zie het treinspoor dichterbij komen. Ik aarzel. Kan ik snel wegrennen? Maar waarheen? Ik voel de revolver in mijn rug branden. Wat ik ook doe, ik ga dood. Ik kijk in de verte, zoekend naar personen die me misschien kunnen helpen. Of als ik toch al dood ben, iemand die getuige is, die ervoor kan zorgen dat ze hier niet ongestraft mee wegkomen. Maar er is niemand. Nog 10 meter naar het spoor, nog 9, ...8. Zweetdruppels druipen langs mijn voorhoofd. Ik roep nog: 'Waarom?' Hij grijnst. 'Zal ik het er nog even inwrijven?' Ik sta nu 2 meter van het spoor af. Ik stop, ik wil niet dood. Niet zo. Ik kijk naar links en naar rechts, zoekend naar een laatste oplossing. Een zwaardere stem zegt: 'Doorlopen bitch.' Klik. Hij haalt de hamer over. 'Dood ga je toch meid.' Langzaam loop ik verder, tot mijn voeten niet meer van hun plaats komen. Verstijfd sta ik stil. Ik hoor een vaag ringelend geluid van de spoorwegovergang in de verte. Ik zie de trein naderen, steeds dichterbij. Mijn hart klopt steeds sneller. Het bloed stijgt naar mijn hoofd.
En dan, een harde klap tegen mijn hoofd.
'Waarom? Omdat je mijn leven hebt verpest, trut. En nu is het mijn beurt.' Met grote passen rennen ze weg. Ik wil gillen, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Bloed stroomt langs mijn hoofd op de koude rails. Ik zie hoe de trein me nadert. Er is te weinig tijd om op te staan. Oorverdovend lawaai is het laatste wat ik hoor.
BAM.
En toen was alles zwart en stil.
JE LEEST
Verpest
Mystery / ThrillerOp een klassenuitje gaat het mis. De trein richting Zwolle waarin de klas zich bevindt botst tegen een onbekend voorwerp aan. De machinist stopt de trein en stapt uit. Ook de klas stapt uit om te kijken wat er aan de hand is. Dan zien ze een lijk op...
