BAĞIŞÇILAR

                     GİRİŞ

Adım Kenny Stemlock. 15 yaşındayım. Amerika'nın az gelişmiş bir kasabasında yaşıyorum . Burada adı Bayan Danks Orta Okulu olan bir okula gidiyorum. Burada en iyi arkadaş olmuyor. Çünkü sınıfımızın mevcudu 15 kişi. O yüzden herkes benim en iyi arkadaşım sayılır. Ama en çok da Cristina'yı severim. Biz hiçbirimiz ailemizi veya akrabalarımızı tanımadık. Çünkü burasının bize öksüzlerin yurdu sayılabileceğini söylediler. Aslında kimsemizin olması bizi incitmiyor. Çünkü burada kimseyi ailesi ile birlikte görmüyoruz. Tabii bize bakan birileri var. Öğretmenlerimiz. Bayan Lucky bizim İngilizce öğretmenimiz.  Bayan Gerta ise matematik öğretmenimiz. Bayan Randomy bizim sanat öğretmenimiz. Son olarak da müdürümüz Bay Cris. Burada derslerimiz 3 tanedir. Bize fazla bilgi vermezler. Burada matematikten çok sanata önem verilir ve ilginç olan nedir biliyor musunuz ? Bize sürekli ''Şu kısa ömrünüzü... '' diye başlayan cümleler kurarlar.

                     

  Gözlerimi her sabah olduğu gibi yine okulun yatakhanesinde açtım. Yavaşça doğruldum ve bugünkü konferansı düşündüm.Bugün bir sağlık görevlisi gelip bize vücudumuzu nasıl kullanmamız gerektiği hakkında bilgiler vericekti. Ve o anons :

-Müdürünüz konuşuyor. Tüm öğrenciler derhal konferans salonuna.

     Acele ile yerimden kalktım ve formamı giydim. Cristina ile konferans salonuna gittik. Müsait bir yer bulup oturduk. Nihayet Bayan Lucky bizi susturdu ve konferans başladı. Sağlık görevlisi bize organlarımızın görevlerini ve nasıl sağlıklı olacağımızı anlattı. Neden bizim ruh ve beden sağlığımıza önem verdiklerini anlamıyorum.Neredeyse ayda iki kere aynı konferansı dinleyip duruyoruz. Cristina ve ben sıradaki İngilizce dersi için sınıfa gittik. Herkes yerlerine oturdu. Ardından Bayan Lucky geldi ve ders başladı. Bize hep aynı şeyleri anlattı. Sanki bu dersler sadece bi olayı gizlemek içindi. Her derste bir önceki konuları tekrar edeceğimiz söyleniyordu ve biz hiç ilerleyemiyorduk. Sonunda herkes yatakhanelere dağıldı ve ben yine bi ailem olduğunu hayal ederek uykuya daldım. Ertesi gün sınıfımıza bir çocuk katıldı. Adı Daniel 'dı. Nedense onu görünce kendimi birden çok mutlu hissettim. Ama bu duygu çocukluğumun açıklayamadığı bir duyguydu.

                      

    Daniel... Ona karşı ne hissettiğimi biliyorum sanırım. Aşk. Tüm ders boyunca onu izledim.Çok sakin biri değildi. Aksine çalışkan ve özgüveni tam biriydi. Ama benimle ilgilendiğini sanmıyorum. Daha doğrusu kimseype ilgilendiğini sanmıyorum çünkü kimseyle çok fazla samimi olmuyor. Sanki yeni dostluklar kuramazmış gibi bir hali var. Girişken ve istekli ama onu bir şeyler durduruyor. Neyse sanırım yine fazla hayalciyim. Bu arada bugün benim doğumgünüm. 24 Temmuz 2030. 12 yaşıma basıyorum ve bunu sadece Cristina biliyor. Yemekhaneye gidiyorum ve bir süpriz . Cristina kızlara haber vermiş ve aşçımız Bay Larten 'dan rica edip bana bir pasta hazırlamışlar. Hepsi doğumgünü şarkımı söylüyorlar. Pastalarımızı yedik. Şimdi sıra hediyelerde. Judith bana bir resim yapmış. Hayde ise iplerden bir bileklik . Dastina da bir kart hazırlamış. Cristina ise bana bir elbisesini hediye etti. Bunlar beni çok duygulandırdı ve dayanamayıp ağladım. Sonra zil çaldı ve matematik dersine girdik. Tenefüste arkamdan bir el bana dokundu . Bu kişi Daniel'dı. Beni bahçeye davet etti. Bir banka oturduk . Bana :

-İyiki doğdun Kenny dedi ve bir hediye paketi uzattı. Ben de teşekkür ettim ve ona sarıldım. Sınıfa gidip hediyeyi açtım ve içinden bir müzik kutusu çıktı. Müzik kutusundan çok eski bir şarkı olan ''Love Story" sesi yükseldi . Bu bizim şarkımız olmalıydı.

                      

Her sabah sırf şarkımızı dinlemek için 1 saat erken kalkıuorum. Sonra da sınıfa gidip onun yanına oturuyorum. O gün benle konuşmak istediğini söyledi Daniel. Her zamanki bankımıza oturduk.

Daniel :

-Burada olanlardan haberin var mı ?

Kenny :

-ııı ne oluyor ki ?

Daniel :

-Bizi sadece kendi yararlarına kullanmak için ürettiler Kenny. Tehlikedeyiz.

Kenny :

-Üretmek mi ? Ne diyorsun Daniel ? Bizi de her canlıyı olduğu gibi Tanrı yarattı.

Daniel :

-Kenny yanılıyorsun. Bunu sadece sizi kandırmak için uydurdular.

Kenny :

-Peki Daniel söyle bana biz kimiz ?

Daniel :

-Bizim okulumuzun dışında apayrı bir dünya var. Orada teknoloji çok gelişmiş. Araştırmalarım sonucu birçok bilgi edindim. Bilim insanları uzun zamandır insan kopyalama üzerine çalışıyorlardı ve sonunda buldular. Bu buluşu yararlarına kullanmaya başladılar. Ancak bu iş çok para gerektiriyordu. Bu yüzden bu buluştan sadece zengin insanlar faydalanabildi.

Kenny :

-Peki Daniel bu buluş neydi ???

Daniel :

-Bazen sağlık problemleri yaşarız ve bunlardan bazıları ölümcüldür. Organ nakilleri sonucu bu hastalıklardan kurtulunur. Ancak nazen bir insanın organı diğer insana uymaz. İşte bilim insanları bu sorunu ortadan kaldırmak için istekli insanları kopyaladılar ve kopyalara sanki yıllardır yaşıyormuş gibi hissettirmek için ve şüpheleri azaltmak içi  hafıza yüklediler. Böylece kopyalanan insanların orjinalleri nakil gerektiren bir hastalığa yakalandıklarında onun kopyasından gerekli organı alıp orjinaline naklediyorlar. Ve sanırım biz de birer kopyayız Kenny. Üzgünüm.

Kenny :

-Ama ama ama bu imkansız biz birer insanız. Değil mi ? Dur bir dakika yoksa ... ?