The story of my love (VOLTOOID)

Hoofdstuk 33

So naar 25maryam25  en schrijfsterrx_tamana 😍❤️🌹

•••••••••

"Mijn hoofd ontploft echt" zucht ik. "Kom, leg je hoofd op mijn schoot" zegt Omar. "Ben je gek? Je been idioot" zeg ik. "Kom kleine" zegt Ayoub. Ik kijk hem dankbaar aan en leg mijn hoofd op zijn schoot. Ik wil graag naar huis. Ik mis het nu al. En we zijn hier... "Hoelang zijn we hier?" Vraag ik. "Paar uurtjes en Ayoub 2 dagen" zegt Omar. "Het voelt als maanden! Ik wil weg hier!" Riep ik. "Misschien gaat Kenza zich bedenken en laat ze ons vrij" zegt Omar. "Ze heeft ons geschoten! Denk je serieus dat ze ons laat gaan? Ik haat haar. Ik haat haar zo erg" zeg ik. "Een paar uur geleden maakte je nog zorgen om haar" zegt hij grinnikend. Ik kijk hem droog aan en sluit mijn ogen.

Zachtjes voel ik dat Ayoub door mijn haar gaat. Ik haal diep adem en open weer mijn ogen. "Oelala" lacht Omar. "Wat oelala? Kijk in wat voor situatie we zitten en je komt met oelala" zeg ik droog. Hij grinnikt en kijkt naar het plafond. "Ik verveel me echt en mijn been jeukt" zeg ik. "Sowieso niet krabben begrepen?!" Riep Omar opeens. "Hodee ik zit hier hoor niet 20 km ver ofzo dus je hoeft niet te roepen" zeg ik. "Gewoon niet krabben, dan gaat het nog meer pijn doen" zegt hij. "Ohh" "En het geneest dan niet snel" "Tuurlijk geneest het niet snel! We zijn een paar uur geleden geschoten" "Je begrijpt het niet dus stil maar" zegt hij. Ik negeer het en kijk naar Ayoub.

"Wat is er Ayoub" vraag ik. "Niks niks. Ga maar slapen" zegt hij. "Ik wil niet slapen dus vertel wat er met je is" zeg ik. "Het is gewoon... ik ben al 2 dagen weg, en ik vraag me af of mensen zich afvragen waar ik ben. Van mijn vader weet ik al. Hij haat me dus  hij wilt vast niet weten waar ik uithang maar, de rest... Maken ze zich zorgen om mij?" "Natuurlijk wel! Ik vroeg me ook wel af waar je was maar, je vader zei dat je bij een vriend was" zeg ik. "Mijn vader? Tegen hem moet je gewoon nooit praten. Hij is nooit respectvol tegen over mij" zegt hij zacht. "Ayoub, ik ben er altijd voor je. Wat er ook gebeurd, ik zal er voor je zijn" zeg ik. Hij glimlacht lief en kust mijn hand.

"Awhh wat romantisch!" Riep Omar.
"Stop maar" zegt Ayoub droog. Ik negeer ze en staar naar de muur. Waarom ontkent Issam het? Dat is hij gewoon. Dat is Issam! Ik herken hem uit duizenden. Waarom werkt hij met Kenza? Waarom deed hij niks toen ze me schoot? Ik heb echt zoveel vragen voor hem. Ik kan wel een hele boek met vragen schrijven.

"Ayoub? Heb jij ook Issam gezien?" Vraag ik zacht. "Hoe vaak moet ik nog zeggen? Dat is Issam niet!" Riep hij. "Hou je bek is! Is vroeg jou niks" "Alsnog! Hou op Ahlam! Issam is weg! Voor altijd! Ik weet dat je nog aan hem denkt, maar hij is er niet! Issam is een goede jongen met een goude hart, en kijk met wie jij hem vergelijkt. Je vergelijkt hem letterlijk met een monster" zegt Omar geirriteerd.

Zou hij gelijk hebben? Verbeeld ik me? Nee toch...?
Het was echt Issam ik zweer het! "Ik heb Issam niet gezien nee" zegt Ayoub. Wat?! Ben ik gek aan het worden? Hoezo ben ik de enige die hem ziet. "Nee nee! Jullie liegen tegen mij! Dat is Issam! DAT IS ISSAM!" Huil ik. "Rustig rustig, je verbeeld het je gewoon. Dat gebeurd wel eens hoor. Als je veel om iemand geeft en diegene is er opeens niet meer enzo" zegt Omar. Het is wel Issam. Ik vergeef hem echt nooit! NOOIT!!

PP Laila (Moeder van Ahlam)

"Ze is geen kind meer schat, ze komt zo wel" zegt mijn man Samir. Ik knik en kijk naar de klok. Het is bijna half 12. Ahlam was altijd half 11 thuis. Nooit kwam ze later. Alleen ik weet niet waar ze nu is. Ik heb haar paar keer gebeld maar ze neemt niet op. Ik voel dat er iets niet klopt. Ik voel het gewoon. "Waarom tril je?" Vraagt Samir. "Ik maak me echt zorgen" zeg ik. "Het komt echt goed. Bel haar nog een keer" zegt hij. Ik knik en bel haar. Thank god!

Laila- WAAR BEN JE?!

Laila- Ahlam? Hallo?!

Jongen- Yo

Laila- Waar is Ahlam?! En wie ben jij?

Jongen- Ahlam is even bezig enzo dus bel effe niet meer oke?

Laila- Wat? Ik ben haar moeder en ik...

Jongen- Lekker boeiend joh! Niet meer bellen ja

Hij heeft opgehangen. Met open mond staar ik voor me uit. "Wat is er?! Waar is Ahlam?" Vraagt Samir. "Een jongen nam op en hij zei dat Ahlam bezig is" "Met wat" "Weet ik niet" zeg ik. "Geef die telefoon" zegt hij en pakt mijn telefoon af.

Met wat zou ze bezig zijn? Is ze naar een club gegaan? Nee, dat is niks voor haar. Wat doet een jongen met haar telefoon? Zou hij haar hebben ontvoerd? Wat!! Nee tuurlijk niet Laila. Denk daar niet aan. Maar misschien wel? "Samir er is iets aan de hand met mijn dochter!" Riep ik. Misschien hebben jongens haar en en en.... Nee nee! "Samir we moeten haar zoeken en wel NU!" Riep ik. Mijn adem haling gaat te snel. "Rustig schat we..." "NIKS RUSTIG! WE GAAN NU!" Schreeuw ik.

"Ze is 18 Laila! Geen kind meer! Misschien is ze met haar vrienden!" Riep hij. "Maar..." "Wacht nou even. Het kan zijn dat ze met haar vrienden is" zegt hij. Ik knik en ga weer zitten. Maar toch voel ik dat er iets niet klopt.

Misschien heeft hij gelijk en is ze gewoon met haar vrienden?......

••••••••

❤️🌟