Verloren liefde

deel 1

2 uur les plantkunde op maandagochtend. Dit was officieel hel. Ik zat naast mijn, toen nog, nieuwe vrienden, pratend over een van de zovele feestjes. De 2de week op de universiteit was gestart en ik begon eindelijk mijn ritme te vinden.

De prof ratelde maar door over een of andere plantensoort terwijl hij slides vertoonde met zijn eigen vakantiefoto's. Ik kon niet wachten tot de les voorbij was, nog onwetend van het feit dat mijn hele leven op het punt stond te veranderen.

Zoals altijd gingen Lara en ik naar de studentencafetaria vlak in de buurt en het was daar dat ik voor het eerst over je hoorde vertellen. Vincent had een nieuwe vriend gemaakt. Een die hopelijk zou blijven hangen.

Eens aangekomen stelde ik me bij mijn groepje vriendinnen, al pratend de schijn ophoudend, alsof ik totaal niet nieuwsgierig was. Die dag zit denk ik voor eeuwig in mijn hersenen ingepland. De eerste blik, jouw bruine ogen die contact maakten met de mijne voor de eerste keer. Hoe ze leken te stralen, iets wat ik de komende maanden nog een aantal keer zou zien en nooit genoeg van kon krijgen. Ik kon Vincent nog horen praten, maar het was al verloren. Heel de wereld leek te vervagen en het enige wat nog telde was jij en ik. Waren bruine ogen altijd al zo mooi?

Mijn blik zakte, en ik werd opnieuw beloond. Dit keer met een stralende glimlach en een rij perfect witte tanden. Ik was toen eigenlijk al zeker dat ik mijn levende droomman had gevonden. Zo zeker, dat je prachtige, bruine, dikke haar met lichte krulletjes waar ik zo van hield, er al niet meer toe deed.

Maar toen begon je te praten, en je was zo lief. Zo lief, lieve Noah. Niemand had ooit zo mijn hart gestolen.

Ik was natuurlijk wel al verliefd geweest, op die ene populaire jongen uit de klas, en op die knappe van het bedrijf waar ik in de zomer werkte. Maar geen van hen kon met jou vergeleken worden. Het was namelijk pas later, toen ik de imperfecties zag, de kleine barsten in dat ideale beeld, dat ik echt ben beginnen vallen. Alleen had ik deze keer geen schrik. Ik wist namelijk wat, of wie, me te wachten stond.

Echter het enige probleem met vallen, is dat je ooit de grond moet raken.