-Gün 3-
Delirmek üzereyim. Son birkaç dakikadır internetim yok. Artık vasiyetimi yazmam gerektiğini düşünüyorum.
Yatağımdan kalkıp odamdaki küçük dolaba doğru süründüm. Dolabı açıp içinde göz gezdirdim.
Çünkü gözlerimi günde 3 kez dışarı çıkarmalıyım. Evcil gözlere bakması çok zor.
Göz gezdirmeyi bitirince dolabın kenarındaki küçük defter gözüme çarptı.
Lanet olsun adamım o benim en sevdiğim gözümdü!
Sanırım ölmek üzere olan küçük evcil gözüme baktım.
Ölsede artık umrumda değildi.
Ben zaten dakikalar önce ölmüştüm.
Deftere vasiyetimi yazmaya başladım:
Sevgili bunu okuyan,
Ben Boru. Wifi olmayan bir yazlığa götürüldüm. Oraya gideceğimizden haberim yoktu. Olsaydı, kesinlikle fazladan internet alırdım. Ama başaramadım. Bunu yazdığım süre zarfı içerisinde ne yeni bölümler geliyor olabilir, ne yeni videolar youtube platformunda yerini alıyor olabilir, hangi mangalar güncelleniyor olabilir bilmiyorum.
Artık bildiğim tek şey var. Ben bunların hiçbirini göremeyeceğim. Artık dayanma gücüm kalmadı.
Telefonumu arkadaşım Ayıya,
Bilgisayarımı Alby'e,
Kalan bütün paramı ve eşyalarımı Fujoshilere bırakıyorum.
Hakkınızı helal edin.
~SON~
____________________________________________
*yan hikaye time*
Birkaç gün içinde, Londra'ya giden tripotların sayısı Londra nüfusunu geçmişti. Bütün meydanlara grup grup toplanmış, gelene geçene ağır trip salıyorlardı.
Bu trend, artık hastalık, herkese yayılmaya başlamıştı. 75 yaşındaki teyze trip atar mıydı?
Atıyormuş demek.
Birkaç ay sonra bu hastalık bütün dünyaya yayıldı.
O sırada; sattığı çakma internetlerle milyoner olan spikerimiz, kendine bir ada satın almış rahat rahat yaşıyordur. Dünyada sadece o adadaki insanlar hasta değildir.
Kısaca dünyayı kurtarabilecek tek kişi spikerimizdir...
*Yan hikaye time sonu*
____________________________________________
Yan hikayede işler ulusal oluyor~
Ama "Yazlık Dehşeti" bittiği için yazacak bir şeyler bulmalıyım...
Acaba yan hikayeye devam mı etsem? Aklıma fikir gelirse artık.
BORULUTION!
