Forever Love

hoofdstuk 10

Ik krijg het een beetje warm… ‘Er is een diagnose vast gesteld dat je leukemie hebt…’ ik krijg tranen in mijn ogen als hij dat zegt. Vandaar de duizeligheid en misselijkheid en bloedneus. ‘maar hoe kan dat dan?’ vraag ik huilen. Mijn moeder naast me moet ook huilen en heeft een hand op mijn been.

‘Dat weten wij ook niet, we kunnen het alleen zien in je bloed. We gaan je weer beter maken, je kan morgen al beginnen met je eerste chemo. Het is heel vervelend Liv..’ zegt dokter Bezem. Mijn moeder heeft nog helemaal niks gezegd en zit met open mond en tranen in haar ogen naast me vooruit te kijken. ‘mam, gaat het wel?’ vraag ik aan haar. Ze schud haar hoofd en pakt haar mobiel. ‘ik ga even papa bellen.’ Zegt ze en ze staat op en loopt de gang op. ‘Liv, het komt goed! We gaan jou helemaal beter maken.’

Even later komt mijn moeder binnen. ‘papa komt eraan om alles uitgelegd te krijgen.’ Zegt ze dan. ‘dat is goed wachten wij even op hem. Willen jullie even wat drinken ?’ zegt dokter Bezem. ‘graag’ zeggen mama en ik tegelijk. ‘thee?’ ‘is goed’ zegt mama.

Als we de thee op hebben is mijn vader inmiddels al binnen gekomen. Hij geeft mij en mama een kus en gaat zitten. Dokter Bezem verteld een aantal dingen. ‘kijk Liv, je hebt wat cellen in je bloed die niet goed voor je zijn. En die gaan we proberen weg te halen. En omdat jij nog 16 bent wordt jij op de kinderafdeling gelegd. Daar zijn veel aardige mensen die voor je zorgen en de kinderen zijn ook heel erg lief. Je maakt wel heftige dingen mee maar dat komt wel goed.. morgen om 9 uur s’ochtends en het is ook wel belangrijk dat je school hiervan af weet zodat ze rekening met jou kunnen houden omdat je niet veel op school komt. Je beste vrienden kun je het wel alvast vertellen omdat dan de schrik minder is als ze het van school horen. Het komt goed Liv!’ mijn moeder huilt heel erg en ik kan alleen maar denken dat het goed komt. Wel 1 probleem, ik moet het gaan vertellen. Of zal ik het de leraren laten doen? Ik denk dat ik het, het beste zelf kan gaan doen. ‘bedankt’ zegt mijn vader en geeft de dokter een hand. En mijn moeder ook. Dan zegt de dokter tegen mij ‘Welkom aan boord Liv, jij mag mij dokter Stof noemen. Iedereen noemt mij zo hier!’ ik knik, ik ga dat echt niet doen ik ben geen kleuter. Ik geen de dokter een hand en zeg gedag en we lopen terug naar de auto.

De volgende dag moet ik naar school om het nieuws te vertellen. David is alleen een probleem hij zit niet bij mij in de klas en ik moet het dan twee keer vertellen en daar houd ik niet zo van omdat ik het al lastig genoeg vind. Gister heeft mijn moeder nog de school gebeld en het alvast verteld en ik mag het aan mijn klas vertellen.

De deurbel gaat en Sara staat daar voor de deur, ze weet nog van niks. ‘Heee’ zegt ze vrolijk. ‘heey’ zeg ik terug. ‘Saar ik moet je wat vertellen. Ga even zitten’ Sara gaat op de bank zitten en zegt ‘wat is er aan de hand?’ ik moet even adem halen en ik ga het haar vertellen ‘ik was gister bij de dokter, omdat de uitslag van de test bekend is… ik heb leukemie… ’ zeg ik en ik kijk naar mijn tenen. ‘wat?!’ zegt Sara geshockt. Ik weet even niet wat ik moet doen. Sara begint te huilen ik vertel haar dat ik het vandaag allemaal in de klas moet gaan vertellen. En dat David er ook bij moet zijn. Ookal vind ik dat niet zo leuk.

We zijn op school aangekomen en we lopen de klas in. Mevrouw Devins komt meteen naar me toe. Ze legt een hand op mijn schouder en kijkt me lief aan. ‘ga je het ze nu vertellen?’ zegt ze dan. ‘ik wil ook graag dat David er bij is. het is net uit maar ik wil wel dat hij het weet.’ Mevrouw Devins of te wel Anna loopt de klas uit en niet veel later is ze terug met David, hij lacht even naar me en kijkt dan weer weg omdat Roza gillend op hem af rent en hem een kus op zijn wang geeft. Ik kijk haar vol walging aan maar ze trekt zich er niks van aan.

‘Dames en Heren, mag ik even jullie aandacht.’ Het is meteen stil. Ook voor het eerst…. ‘Liv moet jullie even wat vertellen. En jullie moeten dus even jullie mond houden. ’ iedereen kijkt me aan waardoor ik heel zenuwachtig wordt. Sara geeft me een knipoog en ik begin met praten ‘nou ik ben al een tijdje niet altijd even lekker geweest. Ik wordt snel duizelig en ben misselijke en ik heb spontane bloedneuzen. Mijn moeder vond dat dat niet heel normaal is dus we zijn naar de dokter geweest. Niet veel later kregen we telefoon omdat we op gesprek moesten komen. Toen is er mij verteld dat ik leukemie heb…’ iedereen kijkt me met grote ogen en open mond aan. En wat er dan gebeurd… ik vind het vreselijk!!!

Heey allemaal, sorry dat het zo lang duurde voordat dit hoofdstuk er op kwam, hij is ook niet heel lang… Sorry! Ik hoop dat jullie het een leuk verhaal vinden en heeeeel erg bedankt voor de 475 reads en de 47 votes! Dat maakt me heel erg blij!

Deel vote en comment dit verhaal! jullie zijn top!

Liefs, Anne