Hicbirşey anlamamıştım.Birden gozlerimi bizim evde açtım odamdan aşağıya indiğimde halam nerede kaldığımızı sordu."Ben buradayım buraya nasil geldiğimi bilmiyorum" dedim.Bana kimse cevap vermedi sanki ben burda yokmuşum görünmüyormuşum gibiydi.Yeniden ayni vakitlerde her gün yaptığım gibi denize indim.Normalde herkesi bana bakar gibi hissederdim ama şimdi hissetmiyordum sadece kalbimin derinliklerinde bir acı bir kişiyi hissediyordum.Sadece bu duygu,ne utanç ne mutluluk hiçbirşey.Sadece onu seviyordum.Onu gördüm yanina gittim ona rahataizlik verici bir şekilde baktim ama sanki ben yoktum beni görmüyordu.Zaman geçtikce yanlizlik beni bitiriyordu kimsenin beni görmemesi beni korkutuyordu.Ben ben neydim?Korku vücudumu sarıyordu gözlerimden yaşlar damlıyordu.Ama korktukça güçsüzleşiyordum.Kendimi toparladim.Ve bir eve gittim odaya girdim ve o oradaydı sanki dilediğim şey gerçekleşti. Orada yatiyordu yanına yattım ona sarıldım ve uyudum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HALA SEVİYORUM
RomanceEğer seni sevmek yanlış ise, o zaman kalbim doğru olmama izin vermeyecek çünkü sende boğuldum ve içinden çıkamıyorum.Devam edemiyorum sarkilarin hatrinda yaşamaya.Beni hissedebiliyor musun? Gözlerine baktığımı hayal ediyorum seni kolaylıkla...
