"ဒါေနာက္ဆံုးလက္က်န္ပဲ။"
စိတ္ပ်က္စြာေရရြတ္လိုက္ရင္း လက္ထဲကပန္းေရာင္ပုလဲေစ့ေလးေတြကို ေရြ႕လ်ားေနတဲ့တိမ္တိုက္ရထားအေပၚ လိုက္ပါရင္း ကမ႓ာေျမေပၚ ကၽြန္ေတာ္ၾကဲခ်လိုက္တယ္။ ကမ႓ာေျမတစ္ခြင္ ပန္းေတြနဲ႔ေဝလို႔ ေအးခ်မ္းသာယာပါေစ။
ဆုေတာင္းမႈအၿပီး ေခြယိုင္က်လာတဲ့ေျခေတြ။ ၿပီးေနာက္ ေမွာင္မိုက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဝန္းက်င္ .... ညိဳေမွာင္လာခဲ့တဲ့ တိမ္တိုက္။ ... အင္း ... ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ေရာက္ၿပီ ထင္ရဲ႕။
"သခင္...."
တိမ္တိုက္ရဲ႕ အေခၚျပဳသံဟာ နားတြင္းမွာ ၾကားတစ္လွည့္၊ မၾကားတစ္လွည့္။
"ကိုယ္ေတာ့္ကို နန္းေတာ္သာ ပို႔လွည့္ပါ ... ခမည္းေတာ္ဟာ ကိုယ္ေတာ့္ရုပ္ႂကြင္းကို ဖ်က္ဆီးတဲ့အခါ ကိုယ္ေတာ္က ပန္းေတြရဲ႕ အေမႊးနံ႔ျဖစ္လွည့္ပါလိမ့္မယ္။"
ရွိသမၽွအားအင္တို႔ကို စုစည္းကာ အေသအခ်ာေျပာလိုက္ၿပီး စိတ္ႏွလံုး ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္တဲ့အခါ အရာအားလံုးဟာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေတာ့တယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ထာဝရႏိုင္ငံေတာ္ဆီ ေျခလွမ္းခဲ့ၿပီလား။
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
တိမ္ရထားေမာင္းသူဟာ ေလနတ္သားဆယ္ဟြန္းျဖစ္တယ္။ အမ်ိဳးစပ္ရင္ ညီအစ္ကိုေတာ္ေပမယ့္လည္း ရာထူးအႀကီးအျမင့္ကို အေလးထားတဲ့ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္မွာ အစ္ကိုကို အစ္ကိုေခၚခြင့္မရွိ။ ပန္းတို႔ရဲ႕ နတ္ဘုရား တစ္နည္း ဒီကမ႓ာေျမေပၚ ပန္းေတြပြင့္လန္းေစတဲ့ သူ႔အစ္ကို ရွီအုမင္ကို သခင္ေခၚရတယ္။ ဒီ့အတြက္ သူ႔စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွလည္း မခံစားရ။ သူ႔အစ္ကိုဟာ ပန္းေတြရဲ႕နတ္ဘုရားျဖစ္တဲ့အျပင္ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံကိုလည္း ဘုရားသခင္ကိုယ္စား အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရထားသူျဖစ္ၿပီး သိပ္ၾကင္နာတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူအပါအဝင္ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံသားအားလံုးက ရွီအုမင္ကို သခင္ေခၚရတာ သိပ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကတယ္။
အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ရွီအုမင္ရဲ႕ ပန္းေသြးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ထြန္းလင္းတဲ့ မ်က္ႏွာဟာ ျဖဴေလ်ာ့ေနခဲ့ၿပီ။ သခင့္ကို ကံေတာ္ကုန္မွာ သူမလိုလားဘူး။
