Porwana

31

Szybkim krokiem podeszłam do Patryka i pchnęłam go lekko w tył. Chciałam ,by choć przez chwilę poczuł się mniejszy ode mnie albo przynajmniej na równym poziomie. Nie było to często zjawisko ,o ile w ogóle on istniało.

-Słuchaj maleńka ,ja jestem twoim panem i masz kierować się moimi zasadami. Rób to co ci każe - nawet na moment nie wyszedł za swojej roli bezdusznego człowieka o skamieniałym sercu.

-Jakim panem? Chyba raczej katem- prychnęłam oburzona jego zachowaniem. Co on sobie wyobrażał? Ze jest Bogiem czy jak?

-Jedno i to samo, a teraz miała idź do wora i kontynuuj swój trening- powiedział obojętnym głosem i chciał odejść ,lecz tym razem nie zamierzałam dać mu tak łatwo odejść.Szybko pobiegłam w jego stronę i rzuciłam sie na niego moimi małymi piąstkami przeciwko jego wielką pięścią. To wyglądało jakby mały szczeniak walczył z wilkiem.  Wynik był z góry przesądzony.- Spokojnie kocico , bo sobie jeszcze paznokcia złamiesz i co wtedy?- zakpił sobie ze mnie i rzucił na podłogę ,która swoja drogą nie była zbyt czysta.

-Nienawidzę cię - wysapałam w złości i podniosłam sie z ziemi.- Jesteś irytującym ,zapatrzonym w siebie dupkiem bez serca. Jesteś niewyobrażalnie głupi i myślisz ,że cały świat kręci się tylko w okół ciebie , choć wcale tak nie jest. I wiesz co ci jeszcze powiem?-wykrzyczałam patrząc na niego nienawistnym spojrzeniem.

-No słucham ,pani krzyk- skrzyżował na klatce piersiowej i oczekiwał ode mnie dokończenia wypowiedzi.

-Jesteś...jesteś... Um... No wiesz...-nie mogłam nic wymyślić i tylko się jąkałam. Było mi strasznie głupio i nie wiedziałam co zrobić ,oraz jak sie zachować.

-Już skończyłaś mówić ,pani która zawsze wie wszystko najlepiej? -podniósł lekko ton swego głosu i znowu patrzył na mnie z wyższością.

-Jesteś głupim imbecylem, który nigdy ni będzie potrafić kochać!- jego mina skamieniała ,a wzrok stał się pusty. chyba trafiłam w jego czuły punkt. Szybkim krokiem znalazł się przede mną ,a jego wzrok wywiercał we mnie dziurę.

*********

następny dziś :*******