[one-shot]
Piątka wieśniaków spotyka się w leśnej chacie, by jeszcze raz zobaczyć zmarłych bliskich.
Historię tej samej nocy, widzianą oczami innych bohaterów, możecie poznać na profilu @venundei w pracy zatytułowanej "Krzyk".
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Tego dnia Radowid sprzedał wszystkie gruszki. Rzucił pełną sakiewkę na stół i rozsiadł się na niewygodnym, drewnianym krześle, wyglądając przez okno. Zbudował tę chatę, gdy za oknem ciągnęły się tylko lasy i łąki. Teraz patrzył na drogę, a za nią kolejne chałupy i wreszcie drzewa. Wrócił dziś zadziwiająco szybko, jak jeszcze nigdy w październiku.
Jego stragan oblegali chłopi, nieśmiało prosząc o pięć sztuk dla każdego domownika, mieszczanie rzucali złotem za kilogram, a służba Włodzimierza Ułanowicza, do którego należała wieś, wynosiła gruszki w workach. To od nich dostał niemal całą sakiewkę. Reszta monet należała do mieszczan, a chłopom dawał za darmo.
Zastanawiało go zatem, jak to się stało, że wrócił jeszcze przed zapadnięciem zmroku. Nie cieszył go ten fakt, był bowiem człowiekiem często pogrążającym się w zadumie. W tym stanie często wracał do minionych dni swojej młodości. Jako czterdziestodziewięcioletni handlarz miał tych wspomnień całkiem sporo. Powrót do przeszłości nie wychodził mu na dobre. Myślał o tym, o czym nie powinien; o tych, o których powinien zapomnieć. Jego żona należała jednak do osób, które trudno wyrzucić z pamięci. Gdy na nią patrzył, widział anioła, niemal omdlewał, gdy go dotykała, a rozmawiając z nią, czuł się nieskończenie szczęśliwy. Teraz pozostała w nim pustka, której nie był w stanie wypełnić żadnym dniem.
Od śmierci Wisenny minęły już dwadzieścia dwa lata. Każdy kolejny rok wydawał się dłuższy i bardziej bolesny od poprzedniego. Radowid dopuścił się nawet modlitw do kogoś, kogo niegdyś ściągnęli tu chrześcijanie. Sam do nich nie należał, nawet nimi gardził i to z wzajemnością, ale desperacja nakłaniała go do różnych czynów. Nie wiedział jak ani do kogo powinien kierować modlitwy. Może tydzień temu ostatni raz przechodził obok chrześcijańskiego kościoła. Wiedział tylko, że powinien klęczeć i składać ręce. Od siebie zostawiał jabłko na parapecie, ale ich Bóg zawsze się z nim dzielił, a nawet mógł zjeść całe.
Wisenna uwielbiała jabłka. Dowiedział się tego stosunkowo szybko, a więc zrywał się o świcie, by przybiec na targ i krzyczeć najgłośniej ze wszystkich handlarzy. Codziennie tamtędy przechodziła i kupowała u niego cały koszyk. Pewnego dnia Radowid poszedł za nią i zobaczył, jak Wisenna oddaje go bezdomnym dzieciom. Tego dnia się w niej zakochał.
