De belangrijke dag

Een bungelend schip

Ik wist niet wat ik zag. Dit gebeurde gewoon op een dag... maar dan wel precies de dag die WIJ hadden uitgekozen. Ik keek weer naar de menigte en knipperde met mijn ogen. Ik schudde verward mijn hoofd. Weer keek ik achter me en kon het niet geloven. De hele brug was ingestort en in het water gevallen. Ik zag nog net een paar planken in het water vallen. Dat was het enige wat ik zag. Ik zag de kust niet, het strand waar we net nog overheen liepen was verdwenen. Alleen nog een grote witte mist wolk was er overgebleven. Maar als we het strand neit meer kunnen zien, kunnen we dan nog wel terug... Ik begon te schreeuwen: " HELP HELP ONS!!". Ik begon te schreeuwen in de hoop dat iemand mij kon horen. Er konden mensen mij horen. Het waren niet de mensen wie ik voor ogen had, in tegendeel. Het waren de mensen die achter me stonden. De mensen die er niks konden doen. Die er niks aan konden doen dat we hier vast zaten. Vast zaten op een bungelend schip. Een bungelend schip.. Wel een bungelend schip met alles wat ik me maar kon wensen. Mijn familie, taart en natuurlijk Bart. Maar een bungelend schip dus.. 
Ik draaide me om en viel in de armen van Bart en begon te huilen. Niet van dat harde gejank, maar een zacht gesnik. Ik bleef liggen in de armen van Bart. Ik viel in slaap met nog steeds dezelfde gedachten in mijn hoofd: dit had ONZE dag moeten zijn, de brug, het strand en een bungelend schip.