"วันนี้ฉันอารมณ์ดี แกอยากจะกินอะไร?"
'ช็อคโกแลต'
"เฮ้! ไม่เอาน่า เรากินไอ้นั่นทุกวันวันละสองแท่ง จนฉันจะเป็นเบาหวานตายอยู่แล้วเนี่ย"
สิ่งมีชีวิตสีดำดูเหนอะหนะจากต่างดาวค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากคอเสื้อ หน้าตามันดูไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินร่างโฮสต์ของมันพูดอย่างนั้น อันที่จริงสีหน้ามันดูไม่ค่อยออกเท่าไรหรอกว่ามันรู้สึกอย่างไร แต่สำหรับเอ็ดดี้ที่ใช้ชีวิตอยู่กับเจ้านี่ทุกวันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แค่นั้นมันก็มากพอที่เขาจะดูหรือแยกแยะออกได้
'ฉันรักษาแกได้น่าเอ็ดดี้ แกลืมไปแล้วหรือไง'
"ก็ใช่...แต่...ฉันอยากงดของหวานบ้าง นายเข้าใจใช่มั้ย?"
เอ็ดดี้พยายามเอ่ยเสียงอ่อน ปลอบประโลมเจ้าสิ่งมีชีวิตตรงหน้าที่กำลังดูไม่สบอารมณ์ หากแต่ความรู้สึกประหลาดที่เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ใต้เสื้อผ้าของเขาก็เกิดขึ้นจนต้องนิ่วหน้า
'นายไม่อยากขัดคำสั่งฉันหรอกใช่มั้ย? เอ็ดดี้'
"วะ...เวน่อม หยุดเลย! นี่มันข้างนอกนะเฟ้ย!"
'แล้วไง ฉันชอบเป็นจุดสนใจนี่'
"อะ...ไอ้เจ้าปรสิต...อ๊ะ!"
ยิ่งเผลอพูดคำต้องห้ามนั่นออกไป ไอ้สิ่งแปลกปลอมที่กำลังขยับเขยื้อนอยู่ใต้เสื้อผ้า ก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นจนชายหนุ่มถึงกับต้องเดินไปเกาะกำแพง ขาสองข้างมันเริ่มสั่นจนเกือบจะทรุดลงกับพื้น ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่เดินสวนไปมา มันยิ่งทำให้เขาเริ่มรู้สึกอาย
'บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าเรียกฉันปรสิต'
"อะ...โอเค ฉันขอโทษ...ช่วยเอามันออกไปจากอกฉันที"
'ก็ได้...'
ทันทีที่พูดจบ สัมผัสหนึบหนับที่ขยับเขยื้อนอยู่บนอกเขาก็ค่อยๆขยับออก เอ็ดดี้กลับมารู้สึกปกติอีกครั้ง เขาเม้มปากแน่นก่อนจะยืดตัวตรงเพื่อจะเดินไปตามทางต่อ ไม่อยากยอมรับว่ามันรู้สึกดีที่ได้โดนสัมผัสแบบนั้น แต่เขาก็ต้องฉุกคิดเพราะตัวเองกำลังเดินอยู่ข้างนอก ที่มีสายตาหลายสิบคู่คอยจดจ้องมองมาตลอด ถ้าหากเขาทำอะไรผิดปกติขึ้นมา...
