Kar Gecesi

Umudun Kalmadığı An..

Gözde, hayattan bıkmış, umudu kalmamış bir kızdı..
Daha çocukken gözleri önünde annesi ölmüştü, babası tarafından. Annesi gözleri önünde öldürüldüğünde onun için hayat bitmişti ve o anda başlamıştı onun umudunun bittiği an.. Okuyup, annesini bu hayattan çekmek istiyordu. Annesinin gözlerinden artık bir damla yaş dökülsün istemiyordu. Ama taki babası o gece annesini öldürmeyene kadar.. Bir gece vakti, gözde korkulu gözlerle camdan dışarıyı izliyordu. Babasının gelmesini istemiyordu çünkü her gece sebepsiz yere annesini hep dövüyordu. Bu yüzden babasına olan sevgisi, nefrete dönüşmüştü. Gözde camdan dışarıyı izlerken aniden babasını gördü hemen annesine haber etti ağlıyordu gözde annesine, "Anne, Babam geldi!" anneside gözde korkmasın diye "Korkma bir tanem, hiç bir şey olmayacak." diyerek gözdeyi odasına götürerek yatırdı yatağına "Uyu bir tanem." diyerek son kez fidan annesi alnından öptü göz yaşları içinde. Mahmut babası birden bağırdı "Fidan" diye fidan da ürküldü hemen gözdenin odasından çıktı mahmut yine alkol kullanmıştı, "Nerdesin sen!" diyerek bağırdı fidana. Fidanda "kızı yatırdım" dedi. Mahmutta "Ne yatması! kalksın, hemen buraya gelsin!" dedi. Fidanda "Ne istiyorsun kızdan? bırak uyusun." dedi. Mahmut aniden sinirlendi kaşlarını çatarak fidanın boğazını tutarak "Sen bana karşı mı geliyorsun?" diyerek dövmeye başladı fidanı.. Gözde annesinin sesini duyarak hemen kalktı yatağından korkudan ne yapacağını bilemeyerek kapısını açtı salona doğru koştu ve karşılaştığı durumda dünyası karardı, zaman durdu. Yerde annesini gördü "Anne"diye seslendi. Annesinin yanına eğilerek göz yaşlarını silip "Ağlama anne! Ne olur bırakma beni!" diye yalvardı, yakardı annesinin son sözü ise "Ağlama bir tanem, ben seni hiç bir zaman bırakmıcam. Sen yeter ki ağlama, senin dökülen göz yaşlarına tek tek kurban olurum. Ben hep senin kalbinde olucam, beni hiç bir zaman unutma olur mu güzel kızım yoksa ben çok üzülürüm seni her şeyden çok seven bir annen olduğunu unutma.." son sözünü söylüyerek annesinin gözleri sonsuza dek kapandı. Gözde "Anne kalk! anne..." diye bağırarak ağlıyordu. Fidan annesini mezara gömdüler babası ise tutuklanarak cezaevine girdi.. Gözdenin ailesi olmadığından, yetimhaneye götürdüler. Artık kimsesiz büyüyordu. Hiç kimseyle konuşmuyordu, sürekli "Anne gel artık ne olur, buradan beni götür."diyerek kendi kendine konuşuyordu. Yemek yemiyordu hiç, tek lokma ağzına sürmüyordu. Ağlıya, ağlıya gözleri şişmişti. Göz yaşlarının haddi hesabı yoktu. Gece, gündüz camdan dışarıyı izleyip, annesinin gelmesini bekliyordu, hayal ediyordu. Bazen oradaki kadınlardan birini görünce annesi sanıp yanına gidiyordu ve sonra hayal kırıklığına uğrayıp, ağlayarak oradan uzaklaşıyordu..